🐑 Niedopilnowanie Dziecka W Szkole

Pracodawca może stosować wobec pracownika tylko kary porządkowe wymienione w kodeksie pracy. Za nieprzestrzeganie przez pracownika ustalonej organizacji i porządku w procesie pracy, przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy, przepisów przeciwpożarowych, a także przyjętego sposobu potwierdzania przybycia i obecności w pracy oraz usprawiedliwiania nieobecności w pracy, pracodawca może stosować:1) karę upomnienia;2) karę nieprzestrzeganie przez pracownika przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy lub przepisów przeciwpożarowych, opuszczenie pracy bez usprawiedliwienia, stawienie się do pracy w stanie nietrzeźwości lub spożywanie alkoholu w czasie pracy - pracodawca może również stosować karę pieniężną. Kara pieniężna za jedno przekroczenie, jak i za każdy dzień nieusprawiedliwionej nieobecności, nie może być wyższa od jednodniowego wynagrodzenia pracownika, a łącznie kary pieniężne nie mogą przewyższać dziesiątej części wynagrodzenia przypadającego pracownikowi do prawna: Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (ze zm), w szczególności art. 108.

art. 92. Dziecko pozostaje, aż do pełnoletniości pod władzą rodzicielską. art. 96. Rodzice wychowują dziecko pozostające pod ich władzą rodzicielską i kierują nim. Obowiązani są troszczyć się o fizyczny i duchowy rozwój dziecka i przygotowywać je należycie do pracy dla dobra społeczeństwa odpowiednio do jego uzdolnień.

Organ prowadzący szkołę odpowiada za jej działalność, w tym za wypadki uczniów pozostających pod jej opieką art. 10 ust. 1 pkt 1 Prawa Oświatowego. Szczegóły natomiast reguluje rozporządzenie dotyczące szkolnego BHP. Dyrektor organizuje pracę szkoły, także gdy nauczyciele strajkują>> Dyrektor powoła zespół powypadkowy Według rozporządzenia pracownik szkoły lub placówki, który powziął wiadomość o wypadku, niezwłocznie zapewnia poszkodowanemu opiekę, w szczególności sprowadzając fachową pomoc medyczną, a w miarę możliwości udzielając poszkodowanemu pierwszej pomocy. O każdym wypadku zawiadamia się niezwłocznie: rodziców (opiekunów) poszkodowanego; pracownika służby bezpieczeństwa i higieny pracy; 3) społecznego inspektora pracy; 4) organ prowadzący szkołę lub placówkę; 5) radę rodziców. O wypadku śmiertelnym, ciężkim i zbiorowym zawiadamia się niezwłocznie prokuratora i organ sprawujący nadzór pedagogiczny. O wypadku, do którego doszło w wyniku zatrucia, zawiadamia się niezwłocznie państwowego inspektora sanitarnego. Następnie dyrektor powołuje zespół powypadkowy, który przeprowadza postępowanie powypadkowe i sporządza dokumentację powypadkową, w tym protokół powypadkowy. Protokół powypadkowy należy sporządzić w terminie 21 dni od dnia zakończenia postępowania powypadkowego. Podpisują go członkowie zespołu oraz dyrektor. Dokument należy niezwłocznie doręczyć osobom uprawnionym do zaznajomienia się z materiałami tego postępowania, które mogą wnosić zastrzeżenia. Po rozpatrzeniu zastrzeżeń organ prowadzący szkołę lub placówkę może: zlecić dotychczasowemu zespołowi wyjaśnienie ustaleń protokołu lub przeprowadzenie określonych czynności dowodowych; powołać nowy zespół celem ponownego przeprowadzenia postępowania powypadkowego. Gdy wypadek powoduje uczeń Za bezpieczeństwo uczniów na terenie szkoły odpowiada dyrektor, choć ustalenie osoby odpowiedzialnej za szkody może nastręczać pewnych trudności. Osoby pracujące z dziećmi muszą sięgnąć do przepisów Kodeksu cywilnego. Ogólną zasadę odpowiedzialności odszkodowawczej formułuje art. 415 kc, według którego: kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia. Za szkodę odpowie zatem osoba, która swoim zachowaniem, spowodowała jakiś uszczerbek w dobrach kogoś innego. Kodeks odpowiedzialność uzależnia również od winy, tę przypisuje się w sytuacjach, gdy zachowanie sprawcy było niezgodne z przepisami lub zasadami współżycia społecznego. Dziecko, które nie ukończyło trzynastego roku życia nie ponosi odpowiedzialności za swoje czyny. Poszkodowany może jednak dochodzić naprawienia szkody od osoby, która miała obowiązek opiekować się małym sprawcą (art. 427 kc), jeżeli w jakiś sposób zaniedbał swoich obowiązków (można mu przypisać winę). Obowiązek opieki może wynikać zarówno z ustawy, jak i umowy, co oznacza, że za winę w nadzorze może odpowiadać tak rodzic, niania, jak i nauczyciel, który miał obowiązek opiekować się dzieckiem. Jeżeli do wypadku dojdzie na lekcji, będzie on musiał udowodnić, że dopilnował uczniów. Po ukończeniu 13. życia dziecko odpowiada za wyrządzoną przez siebie szkodę na zasadach ogólnych. ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Linki w tekście artykułu mogą odsyłać bezpośrednio do odpowiednich dokumentów w programie LEX. Aby móc przeglądać te dokumenty, konieczne jest zalogowanie się do programu. Dostęp do treści dokumentów w programie LEX jest zależny od posiadanych licencji.

Powyższe oznacza, że ubezpieczyciel nie może odmówić wypłaty odszkodowania z OC, jeśli osoba poniżej 13. roku życia doprowadzi do zdarzenia np. wbiegając pod samochód. W tym wypadku zastosowanie ma zasada ryzyka, a więc sprawca odpowiada niezależnie od swojej winy. Od odpowiedzialności na zasadzie ryzyka można się uwolnić tylko

Prokurator zarzucił oskarżonemu popełnienie dwóch przestępstw, uporczywe uchylenie się od obowiązku alimentacyjnego wobec jego małoletniej córki, czym naraził ją na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych. To MOPS wypłacał na rzecz małoletniej świadczenia z funduszu alimentacyjnego. Oskarżonemu zarzucono popełnienie przestępstw z art. 209 § 1 i art. 209 §1a Sąd okręgowy uznał oskarżonego za winnego popełnienia tego czynu. Sąd ten przyjął, że uchylanie się przez oskarżonego od łożenia na utrzymanie dziecka doprowadziło do powstania zaległości stanowiącej równowartość co najmniej trzech świadczeń okresowych. Za to przestępstwo sąd wymierzył oskarżonemu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Sporny niedostatek dziecka Obrońca oskarżonego złożył apelację od wyroku sądu okręgowego. Jego zdaniem nie było podstaw do przyjęcia odpowiedzialności karnej oskarżonego za popełnienie przestępstwa niealimentacji i narażenia małoletniej na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych. Zdaniem apelującego ustalenia poczynione przez sąd pierwszej instancji były wadliwe. Podkreślił on w szczególności, że dziecko miało zabezpieczone swoje podstawowe potrzeby. W związku z tym apelujący domagał się uniewinnienia oskarżonego od przypisanego mu przestępstwa niealimentacji. Czytaj: NSA: opiekunowi należy się szacunek i wdzięczność, ale pieniądze z zasiłku już nie >> Narażenie dziecka na niedostatek Sąd Apelacyjny we Wrocławiu utrzymał w mocy zaskarżony wyrok. Sąd odwoławczy nie zgodził się z apelującym, iż nie było podstaw do skazania oskarżonego za przestępstwo z art. 209 § 1 w zw. z art. 209 § 1a Faktycznie bowiem małoletnia córka oskarżonego była narażona na niemożność zaspokojenia swoich potrzeb życiowych. Ustalenia sądu okręgowego były więc trafne. Sąd apelacyjny podkreślił, że dziecko nie znajdywało się w niedostatku, tylko dlatego, że jego matka korzystała z pomocy społecznej. Pomoc ta była udzielana przez Fundusz Alimentacyjny i MOPS. Bez tego wsparcia matka dziecka nie byłaby w stanie utrzymać córki, gdyż nie uzyskiwała jakichkolwiek dochodów z pracy. Nie byłaby ona również w stanie utrzymać siebie -zauważył sąd odwoławczy. Matka dziecka potrafiła dobrze gospodarować skromnymi dochodami, ale z pewności bez nich - nie byłaby w stanie ponieść kosztów życia swoich i córki. W orzecznictwie podkreśla się, że stanu zagrożenia spowodowanego niepłaceniem rat alimentacyjnych nie zmienia to, że osoba współzobowiązana do łożenia na utrzymania dziecka pokryła te koszty - ponad własne zobowiązanie. Analogiczna sytuacja ma miejsce również, jeśli koszty utrzymania dziecka są pokrywane przez inne osoby, które nie są obciążone obowiązkiem alimentacyjnym. W szczególności taki pogląd przedstawił wrocławski sąd apelacyjny w wyroku z dnia 16 marca 2016 r. w sprawie II AKa 7/16 (LEX nr 2025526). W literaturze prezentowane jest zbieżne stanowisko - wyjaśnił sąd apelacyjny. Zmiana przepisów karnych Sąd odwoławczy wskazał, iż sąd okręgowy zasadnie zastosował wobec oskarżonego przepisy ustawy „nowej”, tj. ustawy nieobowiązującej w czasie popełnienia czynu zarzucanego oskarżonemu. Sąd podkreślił, że od 31 maja 2017 r. uległa zmianie treść przepisu odnosząca się do przestępstwa niealimentacji. Na podstawie art. 4§ 1 sąd ma obowiązek zastosowania w sprawie oskarżonego ustawy nowej, gdy „stara” ustawa nie była dla niego względniejsza. Przed nowelizacją kluczową kwestią było to, czy oskarżony uporczywie nie realizował obowiązku alimentacyjnego. Sąd zobowiązany był też zbadać, czy działanie sprawcy trwało przez dłuższy okres. W orzecznictwie przyjęto natomiast, że chodzi o to, czy oskarżony powstrzymywał się z zapłatą rat alimentacyjnych co najmniej przez 3 miesiące. Obecnie w ustawie doprecyzowano ile ma trwać okres niealimentacji, aby istniały podstawy do skazania - wyjaśnił sąd apelacyjny. Szczegółowa analiza przepisów „nowych i „starych” prowadzi do wniosku, że zastosowanie ustawy obecnie obowiązującej nie było dla oskarżonego niekorzystne - zaznaczył sąd odwoławczy. Zachowanie oskarżonego, tak przed zmianą przepisów, jak i obecnie było bezprawne i karalne - podkreślił sąd. Zarzuty apelacji okazały się więc nietrafne. Ponadto, zestawienie dat, w których oskarżony nie alimentował córki jednoznacznie wskazuje, że przez ponad 3 pełne okresy rozliczeniowe nie dbał on o zapewnianie potrzeb dziecka. Uzasadniało to skazanie go za przestępstwo, a wymierzona mu kara była słuszna- podsumował sąd apelacyjny. Komentarz adwokata Marcina Podsiadło W mojej ocenie orzeczenie Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu jest trafne. Słusznie sąd ten zauważył, że nawet jeśli osoba uprawniona do alimentów korzystała ze wsparcia udzielanego przez pomoc społeczną, to nie znaczy, że nie była ona narażona na niemożność zaspokojenia swoich podstawowych potrzeb życiowych. Sąd apelacyjny trafnie uznał, że w tym stanie faktycznym małoletnia była narażona na niemożność zaspokojenia swoich potrzeb. Matka dziecka nie zarobkowała, ale racjonalnie i oszczędnie gospodarowała środkami finansowymi z pomocy społecznej. Tylko dzięki jej postawie środki te okazały się wystarczające do pokrycia podstawowych kosztów utrzymania dziecka. Gdyby stan faktyczny był inny, tzn. gdyby matka uzyskiwała dochody z pracy lub z innych źródeł, to ocennym byłaby kwestia narażenia na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb dziecka. Zarzut obrońcy był więc nietrafny. Obrońca niezasadnie powoływał się też na wadliwe zastosowanie w sprawie przepisów intertemporalnych (międzyczasowych). Na podstawie art. 4§ 1 stosuje się ustawę nową, chyba że ustawa „starsza” była względniejsza dla sprawcy. Analiza przepisów sprzed nowelizacji z marca 2017 r. i obecnego stanu prawnego wskazuje na to, że zastosowanie przez sąd przepisów nowych nie było dla oskarżonego krzywdzące. W mojej ocenie rozstrzygnięcie sądu odwoławczego było więc słuszne. Kluczowe w sprawie o przestępstwo niealimentacji jest to, czy oskarżony realizuje swój obowiązek alimentacyjny. Wysokość świadczeń alimentacyjnych może wynikać z wyroku sądu, ugody sądowej, ugody przed innym organem lub z umowy między rodzicami dziecka. Wystarczy, aby oskarżony nie wywiązywał się z alimentowania dziecka przez trzy pełne okresy rozliczeniowe, by przyjąć, że odpowiada on za przestępstwo z art. 209§ 1 Sąd bierze jednocześnie pod uwagę, czy brak alimentowania dziecka narażał go na niemożność zapewnienia podstawowych potrzeb. Jeśli tak było, to sąd ustali, że oskarżony dopuścił się przestępstwa z art. 209 § 1 oraz jednocześnie z art. 209 §1a (przewidujący surowszą odpowiedzialność). Gdy więc dziecko ma zapewnione dobre warunki życia, np. dlatego, że jego matka uzyskuje wysoki dochód, to brak alimentów przez wskazany wyżej okres oznaczać będzie odpowiedzialność karną wyłącznie z art. 209 § 1 W praktyce bardzo często jest tak, że sprawcy raz skazani za przestępstwo niealimentacji, po pewnym czasie znów za nie odpowiadają karnie i wymierzane są im kary pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania. To błędne koło, ponieważ w wyniku pozbawienia wolności rodzic nie może zarobkować i siłą rzeczy nie może alimentować dziecka. Jego dług stale rośnie- wyjaśnia adwokat Marcin Podsiadło, prowadzący kancelarię adwokacką w Zamościu. Wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z 25 stycznia 2019 r., II AKa 402/18, LEX nr 2632614.

Wypadek w szkole może być dla dziecka traumatycznym przeżyciem. Ważne jest leczenie dziecka ale i posiadanie wymaganych dokumentów dla ubezpieczyciela, warunkujących przyjęcie odpowiedzialności i wypłatę świadczenia. Powinno zostać wezwane na miejsce pogotowie oraz zawiadomieni rodzice ucznia. ^{Gości online: 12 Użytkowników online: 0 Łącznie użytkowników: 29,130 Najnowszy użytkownik: pedAnia uczeń z niepełnosprawnością intelektualną - dostosowanie wymagań UCZEŃ Z NIEPEŁNOSPRAWNOŚCIĄ INTELEKTUALNĄ - DOSTOSOWANIE WYMAGAŃ Niepełnosprawność intelektualna, to zaburzenie rozwojowe polegające na znacznym obniżeniu ogólnego poziomu funkcjonowania intelektualnego, któremu towarzyszą deficyty w zakresie zachowań adaptacyjnych (w szczególności niezależności i odpowiedzialności). Nie jest to jednostka chorobowa, lecz zespół objawów towarzyszących wielu chorobom genetycznym (np. zespół Downa), neurologicznym ( mózgowe porażenie dziecięce), metabolicznym, będących następstwem zmian w życiu prenatalnym lub urazów fizycznych doznanych w okresie dzieciństwa. Niepełnosprawność intelektualną można rozpatrywać w dwóch aspektach: kliniczno-medycznym - wówczas termin ten oznacza wrodzone lub istniejące od dzieciństwa obniżenie poziomu rozwoju intelektualnego; psychologiczno-społecznym - wówczas główny nacisk kładziony jest na społeczny aspekt upośledzenia, na jego konsekwencje dla umiejętności interpersonalnych i samodzielnego funkcjonowania w społeczeństwie (chodzenie do szkoły, pracy, załatwianie spraw formalnych, prowadzenie domu). Klasyfikacja deficytów intelektualnych Stopień niepełnosprawności IQ Wechslera Poziom intelektualny Krótka charakterystyka lekki 69 - 55 10 - 12 rok życia umiejętności językowe pozwalające na posługiwanie się mową do codziennych potrzeb i podtrzymywania rozmowy. Niezależność w zakresie samoobsługi (jedzenie, mycie, ubieranie się, kontrola zwieraczy). Potencjalna zdolność do pracy, głównie wymagającej praktycznych umiejętności. umiarkowany 54 - 35 6-9 rok życia ograniczony zakres rozumienia i posługiwania się mową. Upośledzone funkcjonowanie w zakresie samoobsługi i umiejętności ruchowych. Osoby te potrzebują najczęściej codziennego nadzoru, potrafią jednak wykonywać proste, praktyczne czynności. Są zdolne do nawiązywania kontaktu, porozumiewania się i angażowania w proste społeczne działania. znaczny 34 - 20 3-6 rok życia funkcjonowanie podobne ja u osób niepełnosprawnych intelektualnie w stopniu umiarkowanym. Częściej pojawia się znaczne uszkodzenie aparatu słuchowego, gorszy jest rozwój mowy. Występują inne deficyty wskazujące na istotne uszkodzenie ośrodkowego układu nerwowego. głęboki poniżej 20 maks. 3. rok życia znaczne ograniczenia w porozumiewaniu się, głęboko zaburzone funkcje ruchowe, zmiany neurologiczne, częste są uszkodzenia wzroku i słuchu. Brak zdolności dbania o podstawowe potrzeby życiowe. Wymagany nadzór przy wszystkich podstawowych czynnościach. Uczniowie z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu lekkim, umiarkowanym lub znacznym, mają możliwość pobierania nauki we wszystkich typach szkół, a więc i w szkołach ogólnodostępnych. Zalecenia co do formy kształcenia zapisane w orzeczeniu o potrzebie kształcenia specjalnego są tylko sugestią. Decyzja o wyborze placówki należy do rodziców ucznia. Dla tych uczniów - tak jak i dla innych niepełnosprawnych posiadających orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego - zespół pracujących z nimi nauczycieli i specjalistów opracowuje indywidualny program edukacyjno - terapeutyczny. Program ten stanowi podstawę indywidualizowania procesu kształcenia i dostosowania go do indywidualnych potrzeb rozwojowych i edukacyjnych oraz posiadanych predyspozycji psychofizycznych niepełnosprawnego ucznia. Dostosowanie to powinno dotyczyć specyfiki funkcjonowania dziecka tak w sferze poznawczej, jak i emocjonalnej, społecznej oraz fizyczno - z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu lekkim Uczniowie z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu lekkim nie mają fizycznych oznak swojej niepełnosprawności. Posiadają czasem bogaty zasób słownictwa, łatwość w nawiązywaniu kontaktów i wysławiania się w takim stopniu, że w powierzchownych kontaktach trudno zauważyć ich deficyty trudności: A. niedokładne, ograniczone, niepełne i nieadekwatne wrażenia, spostrzeżenia i wyobrażenia; słabo rozwinięty proces analizy i syntezy w postrzeganiu otaczającego świata. Ograniczona umiejętność różnicowania barw, spostrzegania odrębnych elementów oraz traktowania ich całościowo (szczególne trudności w analizowaniu kształtu oraz materiału, z jakiego wykonany jest przedmiot); ograniczona pojemność pamięci, utrudnione zapamiętywanie, szybkie zapominanie, niedokładne odtwarzanie, a także przewaga pamięci mechanicznej nad logiczną (występują przypadki dobrej pamięci fotograflicznej). B. skłonność do mechanicznego przyswajania wiedzy; uczenie się bez zrozumienia, w wolnym tempie; krótko i słaba koncentracja się na treściach trudnych do zrozumienia; mniejsza podzielność i ograniczony zakres uwagi; uwaga dowolna, dobrze skoncentrowana na materiale konkretnym; C. myślenie ma charakter myślenia konkretno - wyobrażeniowego i sytuacyjnego; częste zaburzenie rozwoju mowy (np. wady artykulacyjne: seplenienie, reranie mały zasób słownictwa ( bogatsze jest słownictwo bierne niż czynne); trudności z wypowiadaniem myśli I formułowaniem wypowiedzi; D. zburzenia w procesach emocjonalno - motywacyjnych odgrywających istotną rolę w przystosowaniu się dziecka do środowiska i w regulacji jego stosunków z otoczeniem: niedorozwój uczuć wyższych, niestałość emocjonalna, niepokój, agresywność, impulsywność, skłonności autystyczne, zmienność w uczuciach i nastrojach - stan emocji szybko się zmienia i przekształca w inne nastroje, niekiedy krańcowo odmienne (radość - głośny śmiech, złość - krzyki, tupanie nogami itp.), wśród emocji negatywnych najczęściej występuje gniew i lęk; niedostateczne umiejętności w zakresie: uogólniania i abstrahowania - dobre rozpoznawanie poszczególnych elementy przedmiotów, lecz niedostrzeganie związków i układów na podstawie podobieństwa lub związku przyczynowego, opisów konkretnych - słowa ubogie w treść, zwykle nieadekwatne; słaby krytycyzm; ograniczona zdolność do samokontroli; ubóstwo wnioskowania; trudności zapamiętywania; mała samodzielność myślenia; zwolnione tempo pracy; prymitywność sądów; małe zainteresowanie aktywnością poznawczą i intelektualną; nieprawidłowe kontakty z bliskimi osobami; E. problem z wczuwaniem się w sytuację drugiej osoby. Rzadkie uwzględnianie w swoich zachowaniach potrzeb i życzeń innych ludzi; niekiedy nieumiejętność zrozumienia cech osobowości, motywów działania, odczytywania tego, co inna osoba myśli i czuje; dokonywanie charakterystyki innych osób z perspektywy własnego dobra; F. zaburzona zdolność właściwego odczytywania sytuacji społecznych, relacji, jakie zachodzą między ludźmi; wskutek zubożenia słownictwa oraz nieprawidłowości rozwojowych mowy, utrudnione komunikowanie się z otoczeniem - dziecko nie może przekazać wszystkiego, co czuje, myśli i spostrzega, stąd problem z umiejętnością rozwiązywania problemów społecznych; rzadkie przewidywanie skutków swoich działań; preferowanie prośby jako sposobu rozwiązywania różnych zadań życiowych. Wśród uczniów niepełnosprawnych intelektualnie w stopniu lekkim możemy zauważyć zarówno dzieci zrównoważone, jak i charakteryzujące się wzmożoną pobudliwością. Społecznie aktywne, towarzyskie, łatwo nawiązujące kontakty z innymi, umiejące dbać o swoje sprawy i zaspokajanie swoje potrzeby, jak i społecznie bierne, unikające interakcji społecznych, mające trudności w zaspokajaniu swoich potrzeb. W związku z deficytami w sferze poznawczej nie pozwalającymi na adekwatną samoocenę dzieci niepełnosprawne intelektualnie w stopniu lekkim spostrzegają siebie zazwyczaj pozytywnie pod każdym względem i bardzo wysoko oceniają swoje możliwości. Wskazówki do pracy z uczniem: postrzeganie konkretnego ucznia bez presji wymogów programowych, z założeniem, że obowiązująca jest podstawa programowa, a nie - często bardzo ambitne - wybrane przez nauczycieli programy nauczania; zredukowanie do niezbędnego minimum tematyki o wysokim stopniu abstrakcji; nauczanie oparte na konkretach, ciągłe odwoływanie się do doświadczenia dziecka - stosowanie metod poglądowych; umożliwianie korzystania z różnorodnych pomocy dydaktycznych (plakaty, plansze, kalkulator, liczmany), wykorzystywanie zasobów multimedialnych, ułatwiających skupienie uwagi, jak najczęstsze korzystanie z modeli, konkretów, okazów, liczmanów, przedmiotów możliwych do bezpośredniego poznania, w drugiej kolejności ze słowa mówionego, zaś najrzadziej z tekstu do przeczytania, przedstawianie zagadnień na konkretnych przykładach odwołujących się do wydarzeń bliskich dziecku podczas omawiania treści o charakterze abstrakcyjnym, wymagających logicznego myślenia; stosowanie przystępnych instrukcji wykonania zadania - obrazkowej, obrazkowo - słownej, multimedialnej; troska o przystępność języka: instrukcje krótkie, jednoznaczne i zrozumiałe, zwięzłe i precyzyjne komunikaty słowne; dokładne instruowanie wstępne, ciągłe dostarczanie wskazówek w trakcie pracy, stosowanie powtórzeń, ograniczanie instrukcji słownych na rzecz słowno-pokazowych, ciągła kontrola działań ucznia; ciągłe upewnianie się, czy uczeń rozumie treść zadania; stosowanie metod i oddziaływań na ucznia, które spowodują jego rzeczywiste zainteresowanie zadaniem, np. przygotowanie krótkich tekstów do czytania (z wyraźnym oznaczeniem najważniejszych fragmentów) lub treści zadań matematycznych wykorzystujących hobby lub fascynacje dziecka; tworzenie map myśli jako sposób notowania treści lekcji; opracowanie zindywidualizowanych materiałów pozwalających uczniowi na wielostronne przyswajanie treści edukacyjnych w sposób interesujący i dostosowany do jego preferencji; ułatwianie dziecku wykonanie zadania i opanowanie danej umiejętności poprzez dzielenie jej na etapy; rozwijanie strategii pamięciowych ucznia oraz kompensowanie braków w tym zakresie (np. nauka tworzenia notatek obrazkowych przedstawiających sekwencje niezbędnych kroków do rozwiązania zadania, określających elementy pracy, którą należy przygotować); wykorzystywanie umownych znaków porządkujących pracę na lekcji, np. kolorowe karteczki, symbole (piktogramy), a także możliwe do wykorzystania symboliczne rysunki z systemów zastępczej komunikacji; włączanie ucznia do prac na terenie klasy, szkoły - zwłaszcza takich, w których może osiągać sukcesy, jak np. pełnienie różnych dyżurów, wykonywanie prac porządkowych, prace ogrodnicze, prowadzenie hodowli i inne; umożliwianie pracy w małych grupach, korzystania ze wsparcia i kompetencji kolegów; stosowanie zasady stopniowania trudności - rozpoczynanie od rzeczy prostych; praca dydaktyczna, polegająca przede wszystkim na nauczaniu czynnościowym, opartym na działaniu ucznia, jego aktywności, zaangażowaniu, przeżywaniu, odkrywaniu i poznawaniu; większy nacisk na ćwiczenia w mówieniu mające zastosowanie w sytuacjach dnia codziennego niż na ćwiczenia w pisaniu; niezależnie od etapu kształcenia i poziomu abstrakcji matematycznej wykonywanie czynności konkretnych, wyobrażonych i abstrakcyjnych; w odniesieniu do uczniów w młodszym wieku szkolnym położenie dużego nacisku na dostarczanie im jak największej ilości doświadczeń z zakresu manipulowania przedmiotami, porównywania, przeliczania konkretów, orientacji w przestrzeni w celu ułatwienia nabywania umiejętności matematycznych; ukazywanie związku między wiedzą nabywaną podczas zajęć, a jej praktycznym wykorzystywaniem w różnych sytuacjach życia codziennego; stwarzanie sytuacji pozwalających na systematyczne powtarzanie opanowanych umiejętności; wydłużenie czasu pracy lub skracanie zadań do niezbędnych elementów; przygotowywanie dla ucznia sprawdzianów o niższym stopniu trudności, akcentujących umiejętności praktyczne; zindywidualizowanie sposobu i kryteriów oceniania ucznia; zwracanie głównej uwagi na postęp, a nie wyłącznie efekty; branie pod uwagę możliwości ucznia, jego ograniczeń, zainteresowań, właściwego dla niego tempa pracy; wzmacnianie u ucznia poczucia własnej wartości w czasie zajęć w grupie i indywidualnych rozmów. Uczniowie z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym lub znacznym Dzieci z głębszą niepełnosprawnością intelektualną (niepełnosprawność intelektualna w stopniu umiarkowanym i znacznym) odznaczają się poważnymi uszkodzeniami centralnego układu nerwowego. Symptomy trudności: mowa agramatyczna, często bełkotliwa i niewyraźna; słownictwo ubogie; zachowanie cechuje sugestywność; w myśleniu występują duże utrudnienia w przyswajaniu pojęć abstrakcyjnych, a także w rozumieniu stosunków logicznych; rozwój poznawczy na poziomie przedoperacyjnym; wolne spostrzeganie, dostrzeganie mniejszej ilości elementów; błędne ujmowanie powiązania i stosunków między przedmiotami; spowolnienie myślenia; trudności w różnicowaniu spostrzeżeń wzrokowych, słuchowych i motorycznych; wąski zakres pamięci, a jej trwałość i wierność znikoma; emocje charakteryzują się sztywnością oraz małym zróżnicowaniem; słabo rozwinięta zdolność do opanowania popędów; obniżony poziom uczuć wyższych, związany z brakiem zdolności do rozumienia pojęć abstrakcyjnych; przeżycia emocjonalne nie są związane z zainteresowaniami i działalnością poznawczą, ale dotyczą aktualnych doznań ze strony osób i sytuacji życiowych; zachowanie cechuje impulsywność i brak przewidywania możliwych jego konsekwencji; zadowolenie i uspokojenie powodują u dziecka działania oparte na doborze znanych mu sposobach postępowania, a niezadowolenie i rozdrażnienie zaburzenia lub zmiany znanego porządku; powstające bez wyraźnej przyczyny wahania nastroju od stanów podwyższonych (euforia, żartowanie, zaczepki, tzw. lepkość uczuciowa) do obniżonego nastroju (depresja, apatia, melancholia) lub odwrotnie; nieadekwatne do bodźca reakcje ochronne i obronne. Dzieci z głębszą niepełnosprawnością intelektualną odczuwają potrzebę bezpieczeństwa, miłości i potrafią w sposób żywy ujawnić sympatię i potrzebę kontaktów społecznych. Radzą sobie same w wielu życiowych sytuacjach, takich jak: ubieranie się, rozbieranie, ścielenie łóżek, przygotowywanie posiłków, samodzielne mycie się, robienie drobnych zakupów. Można z nimi uzyskać pozytywne rezultaty rewalidacyjne, jeżeli: obdarza się je uwagą, poświęca się im dużo czasu; zapewnia się możliwość rozwoju różnych sfer, stosownie do potrzeb; ułatwia się kontakty z innymi dziećmi; nie ogranicza się samodzielności; zaspokaja potrzeby bycia akceptowanym, bezpiecznym, zdolnym do zrobienia czegoś dobrego. Wskazówki do pracy z uczniem: Uczeń z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym lub znacznym uczęszczający do szkoły ogólnodostępnej uczestniczy w zajęciach z klasą realizując kształcenie na podstawie IPET. Organizacja jego nauczania oparta jest na odrębnej podstawie programowej (podstawa programowa kształcenia ogólnego dla uczniów z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym lub znacznym), jak i odrębnym ramowym planie nauczania (ramowy plan nauczania dla szkoły specjalnej dla uczniów z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym lub znacznym). Nauczyciel prowadzący zajęcia w klasie realizuje więc równolegle dwie podstawy programowe związane z dwoma ramowymi planami nauczania. Przykładowo, uczeń z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym lub znacznym nie realizuje zajęć informatycznych, ale w nich uczestniczy z całą klasą i realizuje treści z zajęć go obowiązujących (np. rozwijających komunikowanie się). Uczeń jest "przypisany" do konkretnej klasy, wobec czego w dzienniku lekcyjnym odnotowuje się jego obecność na zajęciach edukacyjnych. W związku z tym, że w dzienniku nie ma miejsca na dodatkowe wpisy odzwierciedlające, co dziecko robiło danego dnia, to zazwyczaj dołącza się do niego dodatkowy dziennik (np. do zajęć pozalekcyjnych) lub po prostu zwykły zeszyt i tam dokonuje się odpowiednich zapisów. Uczniowie z upośledzeniem umysłowym w stopniu umiarkowanym i znacznym otrzymują wyłącznie oceny opisowe na wszystkich etapach kształcenia, zarówno z zachowania jak i zajęć edukacyjnych. Celem edukacji ucznia z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym lub znacznym jest: budowanie jego tożsamości; rozwijanie autonomii i poczucia godności; wdrażanie do funkcjonowania społecznego; wdrażanie do rozumienia i przestrzegania norm społecznych, a w szczególności wyposażenie go w takie umiejętności i wiadomości, które pozwolą mu na korzystanie - na miarę indywidualnych możliwości - z jego wolności i praw człowieka, a także pozwolą mu na postrzeganie siebie jako niezależnej osoby. Ważne jest aby uczeń: mógł porozumiewać się z otoczeniem w najpełniejszy sposób, werbalnie lub pozawerbalnie z wykorzystaniem znanych sposobów porozumiewania się (także wspomagających i alternatywnych metod komunikacji - AAC); zdobył maksymalną samodzielność w zakresie zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych; był zaradny w życiu codziennym, adekwatnie do indywidualnego poziomu sprawności i umiejętności oraz miał poczucie godności własnej i decydowania o sobie; mógł uczestniczyć w różnych formach życia społecznego na równi z innymi członkami danej zbiorowości, znając i przestrzegając ogólnie przyjęte normy współżycia, zachowując prawo do swojej indywidualności; rozumiał na miarę swoich możliwości otaczające go zjawiska społeczne i przyrodnicze; mógł nabywać umiejętności i uczyć się czynności, przydatnych w przyszłym dorosłym życiu; posiadał rzeczywisty obraz samego siebie w oparciu o pozytywne poczucie własnej wartości oraz umiejętność dostrzegania swoich mocnych i słabych stron. Ramowy plan nauczania dla szkoły podstawowej dla uczniów z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym lub znacznym Lp. Obowiązkowe zajęcia edukacyjne Tygodniowy wymiar godzin w klasie Razem w ośmioletnim okresie nauczania I II III IV V VI VII VIII 1 Funkcjonowanie osobiste i społeczne 4 5 5 6 6 6 7 7 46 2 Zajęcia rozwijające komunikowanie się 2 2 2 2 2 2 2 2 16 3 Zajęcia rozwijające kreatywność 10 10 10 12 13 13 14 14 96 4 Wychowanie fizyczne 3 3 3 4 4 4 4 4 29 Razem 19 20 20 24 24 25 27 27 187 Godziny do dyspozycji dyrektora szkoły 5 5 Ogółem 192 Religia/etyka wymiar godzin zajęć religii lub etyki określają przepisy wydane na podstawie art. 12 ust. 2 ustawy o systemie oświaty Dodatkowe zajęcia edukacyjne dodatkowe zajęcia edukacyjne są realizowane w przypadku przyznania przez organ prowadzący szkołę godzin na realizację tych zajęć, zgodnie z § 3 ust. 1 pkt 2 i 3 rozporządzenia Język migowy zajęcia języka migowego są realizowane w przypadku przyznania przez organ prowadzący szkołę godzin na realizację tych zajęć, zgodnie z § 3 ust. 1 pkt 2 i 3 rozporządzenia Zajęcia z zakresu pomocy psychologiczno - pedagogicznej zajęcia z zakresu pomocy psychologiczno-pedagogicznej są realizowane zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie art. 47 ust. 1 pkt 5 ustawy – Prawo oświatowe. W przypadku uczniów z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym lub znacznym, w tym uczniów z niepełnosprawnościami sprzężonymi, jeżeli jedną z niepełnosprawności jest niepełnosprawność intelektualna w stopniu umiarkowanym lub znacznym, uczęszczających do szkoły podstawowej ogólnodostępnej, oddziału integracyjnego w szkole podstawowej ogólnodostępnej lub szkoły podstawowej integracyjnej minimalny tygodniowy wymiar godzin zajęć rewalidacyjnych, w każdym roku szkolnym, wynosi po 2 godziny na ucznia. Treści nauczania mają charakter otwarty. Nauczyciel ma prawo wyboru, w tym zawężania lub poszerzania ich zakresu. I. Ja. Budowanie własnej tożsamości. Jedzenie. Ubieranie się. Higiena osobista. Potrzeby fizjologiczne. Sygnalizowanie samopoczucia. II. Ja i otoczenie. Ja - członek rodziny. Ja - uczeń. Ja - w rozmowie. Ja - członek społeczności lokalnej. Ja - członek społeczeństwa. Ja i przyroda. Moje zdrowie. Ja w chorobie. Ja jako konsument. Ja w świecie techniki. Ja w świecie technologii informacyjnej. Ja w bezpiecznym świecie. Ja w świecie kultury i rozrywki. Mój czas wolny. Będę dorosły. III. To, co mi pomaga. Czynniki środowiskowe (leki, rodzina, środowisko znajomych, przyjaciół, pomoce i urządzenia wspomagające funkcjonowanie komunikacji itp.). Wdrażanie do właściwego korzystania z zaopatrzenia ortopedycznego i oprzyrządowania ułatwiającego funkcjonowanie (okulary, aparaty słuchowe, kule, trójnogi, balkoniki, wózki inwalidzkie, ortezy, kaski itp.). Działania nauczycieli i specjalistów wspierające ucznia w zakresie: rozwijania komunikacji; rozpoznawania emocji i radzenia sobie z nimi; doskonalenia motoryki małej; doskonalenia motoryki dużej; doskonalenia przetwarzania zmysłowego; rozwijania samodzielności; usprawniania procesów poznawczych (uwaga, spostrzeganie, pamięć, myślenie); rozbudzania i podtrzymywania motywacji do różnych działań; rozwijania i podtrzymywania zainteresowań; rozwijania i doskonalenia technik szkolnych (czytania, pisania, liczenia). Szczegółowa tematyka, zawarta jest w załączniku 2 do podstawy programowej kształcenia ogólnego dla uczniów z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym lub znacznym w szkołach podstawowych. Zasady pracy z uczniami z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym lub znacznym: realizowanie funkcji dydaktycznych, wychowawczych i opiekuńczych w sposób integralny; dostosowanie celów, form i metod pracy do specyfiki indywidualnych potrzeb dziecka według zasad opisanych przez współczesne teorie nauczania oraz w oparciu o doświadczenia nauczycieli praktyków; nauczanie i wychowanie całościowe, sytuacyjne, zintegrowane, oparte na wielozmysłowym poznawaniu otaczającej rzeczywistości; priorytetowe traktowanie rozwijania kompetencji osobistych, komunikacyjnych i społecznych dziecka, które pozwolą na przyszłe - w miarę samodzielne, godne i wartościowe życie w dorosłości, w maksymalnej integracji z innymi członkami społeczeństwa; dostosowane wszelkich podejmowanych działań do możliwości psychofizycznych ucznia; wspieranie aktywności ucznia i jego uczestnictwa w różnych zajęciach i czynnościach; uwzględnianie indywidualnego tempo rozwoju, kompetencji komunikacyjnych, zainteresowań, uzdolnień i mocne strony ucznia; elastyczne planowanie zajęć dostosowanych do aktualnego stanu emocjonalnego i zainteresowań ucznia (możliwe jest czasowe uczestniczenie ucznia w zajęciach innego zespołu klasowego lub w zajęciach rewalidacyjnych); dostosowanie czasu zajęć i przerw do możliwości i potrzeb ucznia; wzmacniane pozytywnie wszystkich, nawet niewielkich postępów. Brak postępów nie powinien podlegać wartościowaniu negatywnemu; zapewnienie uczniowi możliwości włączenia się w życie społeczności lokalnej oraz integracji społecznej z rówieśnikami; taka organizacja działalności szkoły, która wspierałaby aktywność ucznia i likwidowała bariery utrudniające jego funkcjonowanie oraz przygotowywała środowisko lokalne do przyjęcia i zaakceptowania ucznia i udzielania mu wsparcia; ścisła współpraca z rodziną ucznia, włączanie jej w działalność prowadzoną na terenie szkoły, a także, w miarę możliwości, kontynuacja przez rodziców niektórych elementów tej działalności w domu ucznia i wspólna realizacja priorytetowych celów w edukacji ich dziecka. Uczniowie niepełnosprawni intelektualnie w stopniu lekkim, umiarkowanym lub znacznym w szkole ogólnodostępnej Uczeń z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu lekkim Uczeń z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym lub znacznym Realizacja podstawy programowej Na każdym etapie edukacji taka sama podstawa programowa kształcenia ogólnego jak dla uczniów z normą intelektualną. Nauczyciele mają jednak obowiązek indywidualizować proces kształcenia w formach i metodach, dostosowując je do indywidualnych potrzeb rozwojowych i edukacyjnych oraz posiadanych predyspozycji psychofizycznych ucznia. Konieczne może się również okazać dostosowanie treści wymagań. Należy jednak pamiętać, że obniżenie kryteriów jakościowych nie może zejść poniżej wymagań określonych podstawą programową. Odrębna podstawa programowa kształcenia ogólnego, określona w załączniku nr 3 (podstawa programowa kształcenia ogólnego dla uczniów z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym lub znacznym w szkołach podstawowych). Ramowy plan nauczania Taki sam jak dla uczniów w normie intelektualnej. Odrębny ramowy plan nauczania określony w załączniku nr 2 (ramowy plan nauczania dla szkoły podstawowej specjalnej dla uczniów z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym lub znacznym). Drugi język obcy nowożytny Uczeń może (a więc, nie musi) - na wniosek rodzica lub jego samego, o ile jest pełnoletni - uczyć się drugiego języka obcego nowożytnego. Jeżeli się go nie uczy, uczęszcza na zajęcia z techniki. Nie ma w podstawie programowej. Oceny Zgodne ze szkolną skalą ocen. Na wszystkich etapach kształcenia, wyłącznie oceny opisowe - zarówno z zachowania jak i zajęć edukacyjnych. Egzamin ósmoklasisty Komunikat CKE w sprawie dostosowań będzie opublikowany do 10 września 2018 roku. Można jednak przypuszczać, że nie nastąpią tu jakieś istotne zmiany i uczniowie z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu lekkim będą mieli dostosowany arkusz i wydłużony czasu pracy. Nie przystępuje do egzaminu. Świadectwa szkolne Takie same świadectwa jak dla pozostałych uczniów. Na arkuszach ocen uczniów z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu lekkim nad tabelą w części dotyczącej wyników klasyfikacji w danym roku szkolnym umieszcza się adnotację "uczeń/uczennica realizował(a) program nauczania dostosowany do indywidualnych możliwości i potrzeb na podstawie orzeczenia wydanego przez zespół orzekający działający w .....", wpisując nazwę poradni psychologiczno-pedagogicznej, w której działa zespół, który wydał orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego. W klasach I - III, takie same wzory świadectwa jak dla pozostałych uczniów. W klasach wyższych, inne wzory świadectw. Warto zadać sobie pytanie, czy umieszczenie dziecka z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym lub znacznym w szkole ogólnodostępnej jest dobrym rozwiązaniem? Czy czasem szlachetna idea inkluzji - edukacji włączającej nie staje się tu swoim zaprzeczeniem? Otton Lipkowski w książce "Pedagogika specjalna" pisał: wczesne rozpoznanie [niepełnosprawności intelektualnej] i pomoc specjalistyczna mają zasadnicze znaczenie. Zaniedbania we wczesnym okresie rozwoju dziecka mogą spowodować skutki nieodwracalne. Badania katamnestyczne wykazują, że jednostki upośledzone, nawet o stosunkowo niskim poziomie intelektualnym ( w granicach 30 - 50), mogą osiągnąć względnie wysoki stopień przystosowania społecznego i społecznej użyteczności. Do pełnienia funkcji społecznych i wykonywania pracy zawodowej muszą być jednak starannie przygotowane. Czy szkoła ogólnodostępna jest w stanie zapewnić dziecku niepełnosprawnemu intelektualnie w stopniu umiarkowanym lub znacznym takie staranne przygotowanie? Wydaje się - a potwierdzają to liczne głosy praktyków - że nie jest w stanie. Pozostawiając na boku "poprawność polityczną" trzeba by również pomyśleć o innych dzieciach w klasie, w której nauczyciel większość swojego czasu musi poświęcić uczniowi niepełnosprawnemu intelektualnie - o ile poważnie myśli o udzieleniu mu istotnego wsparcia. Nie wydaje się, aby można było tak organizować zajęcia w szkole ogólnodostępnej, aby nie krzywdzić którejkolwiek ze stron. Uczniowie z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu głębokim Dla dzieci i młodzieży z upośledzeniem umysłowym w stopniu głębokim, organizowane są zajęcia rewalidacyjno-wychowawcze na podstawie orzeczenia poradni psychologiczno -pedagogicznej o potrzebie takich zajęć. Zajęcia te organizuje się dla dzieci i młodzieży od początku roku szkolnego w roku kalendarzowym, w którym kończą 3 lata, do końca roku szkolnego w roku kalendarzowym, w którym kończą 25 w zajęciach jest spełnianiem obowiązku rocznego przygotowania przedszkolnego, obowiązku szkolnego i obowiązku nauki. Główne cele zajęć: wspomaganie rozwoju; rozwijanie zainteresowania otoczeniem; rozwijanie samodzielności w funkcjonowaniu w codziennym życiu. W systemie oświaty jednostkami organizacyjnymi powołanymi do prowadzenia zajęć rewalidacyjno - wychowawczych są: ośrodki rewalidacyjno-wychowawcze; przedszkola, w tym przedszkola specjalne; szkoły, w tym szkoły specjalne. Zajęcia rewalidacyjno-wychowawcze mogą być także organizowane w domu rodzinnym dziecka lub w następujących jednostkach organizacyjnych nienależących do systemu oświaty: placówkach opiekuńczo-wychowawczych; domach pomocy społecznej; podmiotach leczniczych. W takiej sytuacji na wniosek kierowników wymienionych podmiotów lub rodziców (prawnych opiekunów), udział w zajęciach zapewnia jednostka samorządu terytorialnego, do której zadań własnych należy zakładanie i prowadzenie odpowiednio przedszkola specjalnego lub szkoły specjalnej. Jest to jednostka właściwa ze względu na siedzibę lub miejsce położenia danego podmiotu albo miejsce zamieszkania rodziców (prawnych opiekunów). W przypadku zajęć organizowanych w przedszkolu, w tym przedszkolu specjalnym, lub szkole, w tym szkole specjalnej, zajęcia organizuje się odpowiednio w przedszkolu lub szkole położonej najbliżej miejsca zamieszkania lub pobytu dzieci i młodzieży. Zajęcia w wymienionych podmiotach oraz w domu rodzinnym organizuje dyrektor jednostki systemu oświaty (przedszkola, szkoły, ośrodka), który zapewnia nauczycieli do prowadzenia tych zajęć. Zajęcia te są uwzględniane w danym roku szkolnym w arkuszu organizacji jednostki systemu oświaty. Zajęcia prowadzone są przez nauczycieli którzy: ukończyli studia wyższe lub zakład kształcenia nauczycieli, w zakresie nadającym kwalifikacje do pracy z dziećmi i młodzieżą z niepełnosprawnością intelektualną, na poziomie wymaganym do zajmowania stanowiska nauczyciela w danym typie szkoły lub rodzaju placówki, lub mają kwalifikacje wymagane do zajmowania stanowiska nauczyciela w danym typie szkoły lub rodzaju placówki, a ponadto ukończyli studia podyplomowe, zakład kształcenia nauczycieli lub kurs kwalifikacyjny, w zakresie nadającym kwalifikacje do pracy z dziećmi i młodzieżą z niepełnosprawnością intelektualną. Opiekę niezbędną w czasie prowadzenia zajęć sprawuje pomoc nauczyciela, z wyjątkiem zajęć prowadzonych w domu rodzinnym, gdzie opiekę taką zapewniają rodzice. Zajęcia prowadzone są w formie indywidualnej lub zespołowej (grupy 2 - 4 osobowe). Organizuje się je we współpracy z rodzicami. Zajęć zespołowych nie organizuje się w domach rodzinnych. Godzina zajęć trwa 60 minut. Minimalny ich wymiar wynosi: zajęcia zespołowe - 20 godzin tygodniowo, nie więcej niż 6 godzin dziennie; zajęcia indywidualne - 10 godzin tygodniowo, nie więcej niż 4 godziny dziennie. Dzienny czas trwania zajęć ustala organizujący je dyrektor jednostki systemu oświaty, we współpracy z rodzicami, uwzględniając indywidualne potrzeby i możliwości psychofizyczne uczestnika zajęć. Zajęcia w szczególności obejmują: naukę nawiązywania kontaktów w sposób odpowiedni do potrzeb i możliwości uczestnika zajęć; kształtowanie sposobu komunikowania się z otoczeniem na poziomie odpowiadającym indywidualnym możliwościom uczestnika zajęć; usprawnianie ruchowe i psychoruchowe w zakresie dużej i małej motoryki, wyrabianie orientacji w schemacie własnego ciała i orientacji przestrzennej; wdrażanie do osiągania optymalnego poziomu samodzielności w podstawowych sferach życia; rozwijanie zainteresowania otoczeniem, wielozmysłowe poznawanie otoczenia, naukę rozumienia zachodzących w nim zjawisk, kształtowanie umiejętności funkcjonowania w otoczeniu; kształtowanie umiejętności współżycia w grupie; naukę celowego działania dostosowanego do wieku, możliwości i zainteresowań uczestnika zajęć oraz przejawianej przez niego aktywności. Dla każdego uczestnika zajęć opracowuje się indywidualny program, zawierający w szczególności: cele zajęć; metody i formy pracy; zakres współpracy z rodzicami - uczestnikami zajęć. Program ten przygotowywany jest na podstawie diagnozy oraz zaleceń zawartych w orzeczeniu o potrzebie zajęć rewalidacyjno-wychowawczych, oraz obserwacji funkcjonowania uczestnika zajęć, przez prowadzących je nauczycieli we współpracy z psychologiem oraz - w zależności od potrzeb - z innymi specjalistami pracującymi z dziećmi i młodzieżą. Dokumentacja zajęć obejmuje: orzeczenie o potrzebie zajęć rewalidacyjno-wychowawczych; dziennik zajęć rewalidacyjno-wychowawczych dla każdego zespołu lub dziennik indywidualnych zajęć rewalidacyjno - wychowawczych dla każdego uczestnika zajęć; zeszyt obserwacji. Zeszyt obserwacji jest prowadzony odrębnie dla każdego uczestnika zajęć przez nauczycieli prowadzących z nim zajęcia. Zawiera on informacje dotyczące: zmian w zakresie dużej motoryki (postawa, lokomocja, koordynacja ruchów); zmian w zakresie małej motoryki (koordynacja ruchów rąk, koordynacja wzrokowo-ruchowa, manipulacja); podejmowania aktywności własnej (niekierowanej); koncentracji uwagi podczas aktywności spontanicznej (w zabawie, podczas wykonywania zadania), w tym czasu tej koncentracji; współdziałania w różnych sytuacjach, w tym czasu tego współdziałania; opanowywania nowych umiejętności (tempo, trwałość, stopień trudności); dominującego nastroju i emocji; gotowości do kontaktów (rodzaje i kierunek kontaktów); umiejętności w zakresie samoobsługi; udziału w czynnościach porządkowych; zachowań trudnych (opis zachowań trudnych i sytuacji, w których występują te zachowania, reakcje nauczyciela na zachowania trudne, zmiany w zachowaniu); sposobów komunikowania się; innych istotnych zachowań. Nie rzadziej niż dwa razy w roku, nauczyciele prowadzący zajęcia, dokonują okresowej oceny funkcjonowania ich uczestnika. Podstawą oceny jest dokumentacja, w tym program indywidualny zajęć. Na podstawie tejże oceny dokonuje się - w razie potrzeby -jego modyfikacji. BIBLIOGRAFIA Antoszkiewicz E., (2016), Tworzenie warunków edukacyjnych dla ucznia z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu lekkim, Warszawa Attwood T., (2013), Zespół Aspergera. Kompletny przewodnik, Gdańsk Attwood T., (2006), Zespół Aspergera, Poznań Bogdanowicz M., Adryjanek A., (2004), Uczeń z dysleksją w szkole. Poradnik nie tylko dla polonistów, Gdynia Bogdanowicz M., Czabaj R., (2008), Modelowy system profilaktyki i pomocy psychologiczno-pedagogicznej ucznia z dysleksją, Gdańsk Borkowska M., (2005), Niepełnosprawność ruchowa u dzieci. W: Uczeń z niepełnosprawnością ruchową w szkole ogólnodostępnej. Loska, M., Myślińska, D. (red), Warszawa Brejnak W., (2003), Dysleksja, Warszawa Cybulska R., Dryjańska J., Gotlin K., Kłoda M., Pomorska K., Pyzikiewicz A., (2016), Uczeń z zespołem Aspergera w szkole ogólnodostępnej, Warszawa Dembo M., H., (1997), Stosowana psychologia wychowawcza, Warszawa Dyrda K., Rosińska J., (2016), Mam zespół Aspergera. Podręcznik dla uczniów i nauczyciel, Warszawa Elliott J., Place M., (2000), Dzieci i młodzież w kłopocie, Warszawa Grodzka M., (2000), Dziecko autystyczne. Dziennik terapeuty, Warszawa Grygier U., Sikorska I., (2008), Mój uczeń pracuje inaczej. Wskazówki metodyczne, Kraków Herzyk A., (1992), Afazja i mutyzm dziecięcy, Lublin Jagielska. G., (2010), Dziecko z autyzmem i zespołem Aspergera w szkole i przedszkolu, Warszawa Kordyl Z., (1968), Psychologiczne problemy afazji dziecięcej, Warszawa Lipkowski O., (1981), Pedagogika specjalna. Zarys, (Warszawa) Loska M., Myślińska D., (2005), Uczeń z niepełnosprawnością ruchową w szkole ogólnodostępnej, Warszawa Maruszewski M., (1966), Afazja. Zagadnienia teorii i terapii, Warszawa Sawa B., (1990), Dzieci z zaburzeniami mowy, Warszawa Święcicka J., (2010), Uczeń z zespołem Aspergera. Praktyczne wskazówki dla nauczyciela, Kraków Szumska J., (1982), Zaburzenia mowy u dzieci, Warszawa Tanajewska A., Naprawa R., Stawska J., (2014), Praca z uczniami ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi, Warszawa Wyczesany J., (2012), Wybrane aspekty diagnozy i terapii osób z niepełnosprawnością intelektualną. W: Niepełnosprawność intelektualna. Bobińska K., Pietras T., Gałecki P. (red), Wrocław Myśli o wychowaniuWychowanie zaczyna się w chwili, gdy nam się zdaje, że się już skończyło - Mikołaj Gogol Brak komentarzy. Może czas dodać swój? Aby móc otrzymywać e-maile z PEDAGOG SZKOLNY musisz się zarejestrować. Musisz zalogować się, aby móc dodać wiadomość. 26. lipiec 2022 19:08Proszę o kontakt, jeśli ktoś z Państwa miał ucznia z umiarkowanym stopniem realizującym nauczanie indywidualne. 22. lipiec 2022 17:02Kaziu i jeszcze zostanie na dobry samochód. 21. lipiec 2022 19:22Gratulacje!!! Będziesz teraz wreszcie mogła sobie kupić dom z ogrodem, a wczasy spędzać na Bali 21. lipiec 2022 18:07Od dziś nauczyciel dyplomowany 21. lipiec 2022 10:51} Uczeń zdolny — definicja. Uczeń zdolny to taki, który wyróżnia się w klasie szkolnej łatwością przyswajania wiedzy oraz rozwiązywania zadań, a także problemów stawianych przez nauczyciela. Ma umiejętność selekcjonowania danych na etapie ich odbioru. Łatwo posługuje się symbolami.

Rowerzystka, która znalazła 1,5-rocznego chłopca na ulicy, zaprowadziła go do żłobka, gdzie pracownicy złożyli przed policjantami stosowne wyjaśnienia Do zdarzenia doszło w wyniku zamieszania, jakie powstało w placówce — chłopiec wyszedł przez uchylone drzwi i furtkę Żłobek zapewnia, że poszukiwania dziecka rozpoczęły się natychmiast po powrocie z zabawy na dworze i wejściu do sali Placówka ubolewa nad zaistniałą sytuacją, podkreśla, że nigdy nie powinno do czegoś takiego dojść. Zapewnia także, że wyciągnie wnioski na przyszłość Prawnicy podkreślają, że pracownicy żłobka, którzy nie dopełnili swoich obowiązków, podlegają odpowiedzialności dyscyplinarnej Więcej takich tekstów znajdziesz na stronie głównej Onetu Do zdarzenia doszło w czwartek na warszawskiej Białołęce. Jedna z rowerzystek dostrzegła na ulicy pozostające bez opieki dziecko. Okazało się, że 1,5-roczny chłopiec miał w tym czasie przebywać w pobliskim żłobku "Okruszek i Maluszek". — relacjonuje w mediach społecznościowych kobieta, która znalazła chłopczyka. Z relacji rowerzystki wynika, że opiekunki nie zdawały sobie sprawy z tego, że jedno z dzieci wyszło z budynku. "Maluch przebywał poza placówką ok. pół godziny. Znalazłam go na skrzyżowaniu (ok. 200-300 metrów od żłobka). — pisze dalej kobieta. W związku z zaistniałą sytuacją żłobek wydał oświadczenie, w którym przyznał, że doszło do zdarzenia, które "nigdy nie powinno mieć miejsca". "Do zdarzenia doszło w wyniku zamieszania" Z relacji przedstawionej przez placówkę wynika, że do groźnej sytuacji doszło, gdy dzieci wróciły z zabawy na dworze. Powstało wówczas zamieszanie, w wyniku którego drzwi do żłobka zostały uchylone. Otwarta była także bramka wejściowa. W oświadczeniu zaznaczono, że pracownicy żłobka zauważyli, że brakuje jednego z dzieci zaraz po wejściu do sali. Sprawdź: 10-latka z USA miała zabić kobietę. Przed strzałem podała wstrząsający motyw — czytamy dalej we wpisie na Facebooku. W międzyczasie dziecko zostało przyprowadzone do placówki. Pracownicy złożyli także stosowne wyjaśnienia. Żłobek przeprasza i zapewnia, że wyciągnie wnioski Pracownicy żłobka zdają sobie sprawę, że taka sytuacja nie ma prawa się wydarzyć. "Czujemy się za to w pełni odpowiedzialni. Jesteśmy zdruzgotani i świadomi, że wina leży po naszej stronie. Wiemy też, że nadszarpnęliśmy zaufanie rodziców i pragniemy zapewnić, że była to dla nas bardzo bolesna lekcja, z której wyciągniemy wnioski" — zapewnia placówka. Ostatecznie dziecku nic się nie stało. Polecamy: Gang weneraków. Akcja poznańskiej przychodni zszokowała internautów Placówka zapewnia, że w przyszłości dołoży wszelkich starań, aby podobna sytuacja już nigdy nie miała miejsca. "Wyrażamy szczere przeprosiny dla wszystkich rodziców naszych podopiecznych, a w szczególności dla rodziców dziecka, którego zdarzenie dotyczyło" — dodano w oświadczeniu. Co grozi za niedopilnowanie dziecka? Prawnicy o odpowiedzialności karnej O opinię w tej bulwersującej sprawie poprosiliśmy prawników, którzy podkreślają, że od momentu pozostawienia dziecka przez rodziców w żłobku, przedszkolu, czy szkole, odpowiedzialność za wszelkie uchybienia w organizacji pracy odpowiedzialność będzie ponosić jej dyrektor. — W odniesieniu do poszczególnych pracowników żłobka lub innej tego typu placówki, w przypadku niedopełnienia przez nich obowiązków związanych z opieką nad podopiecznymi, grozić im będzie odpowiedzialność dyscyplinarna — mówi Onetowi adwokat Paulina Grunt z kancelarii Orlik & Partners. Przeczytaj: Lekarka zrobiła zakupy w Biedronce. Gdy zobaczyła rachunek, nie mogła uwierzyć To jednak niejedyne konsekwencje, jakie mogą zostać wyciągnięte w przypadku zdarzenia zagrażającego życiu i zdrowiu małoletniego. W przypadku narażenia wychowanka na bezpośrednie niebezpieczeństwo pracownik żłobka może zostać pociągnięty do odpowiedzialności karnej na podstawie art. 160 kodeksu karnego — Zgodnie z tym przepisem, osoba na której ciąży obowiązek opieki nad osobą narażoną na niebezpieczeństwo, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do 5 lat. W przypadku, jeżeli sprawca działa nieumyślnie, podlega karze grzywny, ograniczenia wolności lub pozbawienia wolności do roku — dodaje prawniczka Anna Kulińska z Orlik & Partners. — Ponadto kodeks wykroczeń przewiduje odpowiedzialność dla sprawcy, który pomimo ciążącego na nim obowiązku opieki nad dzieckiem poniżej 7. roku życia dopuścił do przebywania małoletniego na drodze publicznej lub na torach pojazdu szynowego. W takiej sytuacji, zobowiązany podlega karze grzywny albo karze nagany. Taka sama sankcja przewidziana jest za dopuszczenie do przebywania dziecka w okolicznościach niebezpiecznych dla zdrowia człowieka — zaznaczają Grunt i Kulińska.

dziecka (Strykowska, 2005, s. 14). W przypadku dziecka zagrożonego niedosto-sowaniem społecznym obserwuje się najczęściej postawy i zachowania odbiegające od przyjętej normy, ale o mniejszym nasileniu i mniejszej częstotliwości niż w przy-* A. Szymański w pierwszym rozdziale książki zatytułowanym Pojęcie i istota niedostosowania

Już wkrótce rodzice po raz kolejny będą mogli liczyć na wypłaty środków w ramach programu “Dobry Start”. Aby uzyskać dofinansowanie w kwocie 300 zł z okazji rozpoczęcia roku, konieczne jest jednak złożenie odpowiedniego wniosku. Nabór dokumentów trwa przez kilka miesięcy, ale nie warto z tym zwlekać, ponieważ spóźnialscy nie otrzymają pieniędzy w terminie. Jak ubiegać się o świadczenie? Kiedy składać wniosek na Dobry Start 2022? Sprawdzamy harmonogram! Najważniejsze w poniższym artykule: Wniosek o dofinansowanie w ramach programu "Dobry start" można składać od 1 lipca. ZUS będzie je przyjmował aż do 30 listopada. Dokumenty można składać wyłącznie drogą elektroniczną - za pośrednictwem PUE ZUS, portalu [email protected] oraz przez bankowość elektroniczną. Świadczenie przysługuje na każde dziecko uczące się w szkole do momentu ukończenia przez nie 20. roku życia. W przypadku dzieci z niepełnosprawnościami jest to 24. rok życia. 300 zł wyprawka szkolna 2022 Program “Dobry Start” już od kilku lat stanowi duże wsparcie dla polskich rodzin. Jak wiadomo, początek roku szkolnego to zawsze większe wydatki – zakup zeszytów, podręczników, nowego sprzętu i koniecznych przyborów do nauki może naprawdę porządnie nadszarpnąć domowy budżet. Jest to tym bardziej dotkliwe po wakacyjnych wyjazdach i urlopach. Dlatego też każdy rodzic może liczyć na pomoc w wysokości 300 zł rocznie na dziecko uczęszczające do szkoły. Warto jednak pamiętać o tym, że świadczenie – mimo że należy się wszystkim – nie jest przyznawane automatycznie. Oznacza to, że aby otrzymać pieniądze na konto, rodzice zobowiązani są do złożenia odpowiedniego wniosku. Nabór dokumentów rusza zazwyczaj tuż po zakończeniu roku szkolnego. Nie inaczej jest tym razem. Jak informuje ZUS oraz oficjalne strony rządowe, wnioski o Dobry Start na 2022/2023 można składać już od 1 lipca aż do 30 listopada br. Rodzice mają więc mnóstwo czasu na złożenie dokumentów. Co jednak ważne, lepiej nie zwlekać z dopełnieniem formalności. Im później dostarczymy wniosek, tym później otrzymamy wypłaty. Przedstawiciele ZUS-u poinformowali bowiem, że tylko osoby, które złożą wniosek do końca sierpnia, mogą liczyć na otrzymanie środków maksymalnie do 30 września. Niedopilnowanie ego terminu będzie skutkowało opóźnieniem przelewu, co w praktyce oznacza, że rodzice nie dostaną pieniędzy w momencie, kiedy będą one najbardziej potrzebne. Jak podaje portal “gdy wniosek zostanie złożony w kolejnych miesiącach (we wrześniu, październiku lub listopadzie), to wsparcie trafi do rodziny w ciągu 2 miesięcy od złożenia wniosku”. Zobacz: Jak płacić bonem turystycznym? Aktywacja krok po kroku Wniosek “Dobry Start” 2022 Od niedawna całą obsługą i realizacją programu “Dobry start” zajmuje się Zakład Ubezpieczeń Społecznych. Urząd odpowiada za przyjęcie wniosków, rozpatrzenie ich, a następnie przyznanie i wypłacenie świadczenia. W związku z tym dokumenty można składać wyłącznie drogą elektroniczną, a wszelkie wypłaty realizowane będą – podobnie jak w przypadku 500 plus – wyłącznie bezgotówkowo, wprost na wskazane konto bankowe. Jak już wyżej wspomniano, wnioski można składać już od piątku 1 lipca br. za pośrednictwem Platformy Usług Elektronicznych (PUE) ZUS, bankowości elektronicznej lub portalu [email protected] W dokumencie – oprócz podstawowych danych osobowych – muszą się znaleźć takie informacje jak: numer telefonu, adres e-mail,numer konta bankowego. ZUS zachęca do skorzystania z własnej platformy (PUE ZUS), na której rodzic może znaleźć specjalny kreator wniosków. Narzędzie umożliwia bezproblemowa i bardzo intuicyjne załatwienie całej procedury. Przy okazji w razie wątpliwości można za pośrednictwem swojego konta napisać e-maila z pytaniem do urzędników. Na koncie na PUE ZUS wnioskujący będzie mógł również sprawdzić aktualny status swojego wniosku, ponieważ to tam otrzyma wiadomość o przyznaniu świadczenia bądź odrzuceniu dokumentów. O dodatek można ubiegać się na każde dziecko, które uczy się w szkole, aż do momentu ukończenia przez nie 20. roku życia. W przypadku dzieci z niepełnosprawnościami górna granica wieku ustalona została na 24 lata. 300 zł w ramach “Dobrego startu” to świadczenie wypłacane jednorazowo, raz w roku i przysługuje wszystkim rodzicom, niezależnie od dochodów. Zobacz: 700 plus. Kiedy wyczekiwana waloryzacja świadczenia dla dzieci? Rodzice pytają o Dobry Start – wniosek 2022 Dobry Start kiedy składać wnioski 2022?Wnioski można składać od 1 lipca 2022 do 30 listopada 2022. Dobry Start od kiedy wnioski 2022?ZUS rozpoczyna nabór wniosków 1 lipca 2022. Można je składać aż do 30 listopada, jednak tylko złożenie dokumentu do końca sierpnia gwarantuje wypłatę pieniędzy do końca września. Wnioski można składać wyłącznie drogą elektroniczną – przez PUE ZUS, [email protected]ę lub bankowość elektroniczną. Sprawdź też: Dodatkowe 500 złotych na dziecko niedługo traci ważność. Pamiętaj, by skorzystać w terminieNowe 400 plus na dziecko. ZUS rozpoczął wypłaty! Niektórzy mogą jednak nie otrzymać dodatku1300 zł dla każdego! Nowy program startuje już wkrótce! Pieniądze “za nic”?

^{O czym warto pamiętać, wybierając ubezpieczenie dziecka w szkole? Garść danych na temat wypadków w szkołach. Z danych dostępnych na gov.pl wynika, że w roku szkolnym 2020/2021 doszło do ponad 10 tys. wypadków na terenie placówek oświatowych. Warto podkreślić, że był to okres, kiedy większość uczniów odbywała zajęcia}

Ogłaszamy Piątkę Dziennikarze portalu będą codziennie opisywać inne zagadnienia – ważne dla Polaków, ale jednocześnie takie, o których politycy niekoniecznie chcą mówić przed październikowymi wyborami do Sejmu i Senatu. W poniedziałek służba zdrowia, we wtorek edukacja, w środę pieniądze, w czwartek Kościół i w piątek oczywiście ekologia – to tematy, którymi na co dzień żyją Polacy. Pokażemy ludzką stronę każdego tematu, damy głos ekspertom, przedstawimy liczbowy aspekt rozwiązywania problemów, a także sprawdzimy, co najważniejsze ugrupowania mają do zaproponowania wyborcom. Ze swojego dzieciństwa pamiętam to, że miałam czas. W szkole lekcje trwały 5-6 godzin, potem szłam albo na świetlicę, albo do domu. Szkołę miałam po drugiej stronie ulicy. Często wracałam ze starszym bratem do domu ok. godziny 12-13, czekałam na rodziców i patrzyłam spokojnie przez III klasy chodziłam do szkoły muzycznej i przez sześć lat godziłam dwie szkoły. Jako jedyna z klasy miałam dodatkowe zajęcia. Ale nie pamiętam, abym była zmęczona. Zawsze miałam czas na zabawę i na to, aby zimą prawie codziennie iść na łyżwy czy na szkolne boisko. Może w ósmej klasie, przed egzaminami do szkoły średniej, zaczęłam się trochę więcej uczyć i czasu wolnego było jakby obowiązki nawet w weekendyDzisiaj obserwuję swoje dzieci i dzieci znajomych. Już od pierwszej klasy mają więcej lekcji niż my ok. 20-30 lat temu. I więcej przedmiotów. Dwunastolatki spędzają w szkole ponad 40 godzin lekcyjnych w tygodniu. A po szkole mają jeszcze sporo innych obowiązków: prace domowe, korepetycje, zajęcia dodatkowe, kursy językowe. Często mają zajęte też weekendy. Wówczas chodzą na treningi, taniec, teatr z szkole w Olsztynie Fot. Tomasz Waszczuk / Agencja Wszyscy, którzy mają dzisiaj dzieci w szkołach, widzą ile wysiłku i sił pochłania szkoła i ogólnie pojęta edukacja. Coraz więcej od nich wymagamy. Angielski od czwartego roku życia, pianino od piątego, informatyka od szóstego i dobre stopnie w szkole z kartkówek, sprawdzianów, testów, dyktand itd. Muszą być skoncentrowane przez kilka godzin dziennie. A pomiędzy wytężoną pracą mają zaledwie kilkuminutowe przerwy. Te w szkołach, w hałasie, tłoku. Wieczorem w domu, zamiast odpoczywać, przygotowują się do sprawdzianów na kolejny na nasze forum i znajduję wątek "Szkoła dzisiaj vs lata 80-90" czytam o tym, jak wielu rodziców podejrzewa, że ich dzieci mają zbyt dużo na głowie. Jedna z mam napisała:Nie byliśmy tak przeciążeni, jak dzisiejsi uczniowie, nie byliśmy tak pod pręgierzem, bo testy, badania. Dzisiaj dzieciaki ryją nosami ze zmęczenia, szkoła nie sprzyja rozwojowi, a zabija inteligencję ucznia, bo uczy pod więcej niż dorośliKiedy przygotowywałam tekst "Niektóre czterolatki 'pracują' tygodniowo tyle, co dorośli. Pytamy lekarza, jak ułożyć sensowny plan dla dziecka” rozmawiałam z rodzicami dzieci w różnym wieku, policzyłam, ile godzin tygodniowo pracują dzieci, tj. ile czasu spędzają w szkole na nauce, na zajęciach dodatkowych, odrabiając prace domowe. Jedna z bohaterek tekstu - jedenastolatka - podczas tygodnia jest w szkole przez 40 godzin. Ma także dużo zajęć dodatkowych. W sumie jej obowiązki pochłaniają 48 godzin tygodniowo. Jeśli doliczymy do tego średnio pięć godzin spędzonych na odrabianiu wieczorem prac domowych, okazuje się, że dziewczynka pracuje przez 53 godziny w tygodniu. To ponad dziesięć godzin codziennej pracy!Żeby się wypalić, nie trzeba być dorosłymDoświadczony psychiatra, profesor Michael Schulte-Markwort z Berlina w książce "Wypalone dzieci. O presji osiągnięć i pogoni za sukcesem” zaprzecza przekonaniu, że żeby się wypalić, trzeba być dorosłym, przepracować kilka lat i się przemęczyć. "Tak do tej pory wszyscy myśleliśmy i trwaliśmy w przekonaniu, że dzieci i młodzieży to nie dotyczy, ponieważ dzieciństwo jako takie chroni przed wypaleniem" - czytamy w książce. Psychiatra przekonuje w niej, że wypalenie u dzieci nie jest jedną z efekciarskich prób wmówienia nam, że nasze dzieci chorują ani nie jest przesadą, mającą na celu zwiększenie psychiatrom liczby pacjentów. To problem, z którym coraz częściej zmagają się dzieci i młodzież, a także ich rodziny."Najmłodsi pacjenci chodzą do podstawówki"Uczucie wyczerpania przeważnie idzie w parze ze zmęczeniem i brakiem koncentracji, niezdolnością do dłuższych wyczynów pamięciowych i ogólnym poczuciem wypompowania. Coraz więcej dzieci i młodzieży ujawnia rozwinięte objawy wyczerpania i przede wszystkim depresji z wyczerpania. Wypalenie, o którym do tej pory myśleliśmy, że jest zaburzeniem zarezerwowanym dla dorosłych i powstaje wyłącznie w związku z (dorosłym) środowiskiem pracy, weszło do pokoju dziecięcego."Podkreślmy to: do pokoju dziecięcego, ponieważ pokój nastolatka już nie wystarcza, by pomieścić ten zespół objawów. Choroba ujawnia się w coraz młodszym wieku. Najmłodsi pacjenci chodzą do podstawówki" - czytamy w książce psychiatry, który opisuje historie kilkunastu swoich nastoletnich nich jest 9-letnia Charlotte, u której jeszcze nie zdiagnozował depresji z wyczerpania. Co nie oznacza, że dziewczynka nie jest zagrożona. Lekarz napisał o niej tak: "U dzieci takich jak Charlotte (jeszcze) nie mówi się o depresji z wyczerpania. Ale można sobie łatwo wyobrazić, jak taki stan psychiczny - charakteryzujący się lękliwością, perfekcjonizmem i gotowością do podejmowania wysiłku - w okresie dojrzewania, przy rosnących wymaganiach w szkole przekształca się w przewlekłą depresję z wyczerpania". Uczucie wyczerpania przeważnie idzie w parze ze zmęczeniem i brakiem koncentracji, niezdolnością do dłuższych wyczynów pamięciowych i ogólnym poczuciem wypompowania fot: 1000 uczniów w szkole, 200 prawdopodobnie potrzebuje pomocy psychologaPolscy psychiatrzy i psychologowie podają do wiedzy ogólnej statystyki z naszego podwórka. Niektóre liczby strony kampanii społecznej dowiadujemy się, że na depresję mogą cierpieć już bardzo małe dzieci. Jednak jest to bardzo wąski problem - to zaledwie jeden procent dzieci w wieku przedszkolnym oraz dwa procenty dzieci w wieku od 6 do 12 starszej grupie wiekowej ta liczba jednak gwałtownie wzrasta - szacuje się, że problem może dotyczyć aż ponad 20 proc. nastolatków. Wyobrażając sobie, że np. w szkole uczy się uczniów, to - według statystyk - 200 z nich wymaga konsultacji u psychologa lub psychiatry. Stąd na naszym rynku wydawniczym wysyp literatury na temat depresji wśród dzieci i nastolatków. O tym, jak zaakceptować chorobę dziecka, przeczytamy np. w poradniku "Nastolatek a depresja. Praktyczny poradnik dla rodziców i młodzieży". Pisaliśmy o tej książce w tekście: Nastolatek a depresja. Posyłać do szkoły czy załatwić zwolnienie? Psycholog: Sytuacja jest skomplikowana A zatem wszystko przez szkołę?Szkoła - obok domu rodzinnego - jest centralnym punktem życia dzieci. W rozdziale "Szkoła - powód do niezadowolenia" Schulte-Markwort pisze, że nie powinniśmy automatycznie szukać źródeł kłopotów w nauce w samym uczniu. Autor sugeruje, że warto dokładniej przyjrzeć się szkole, ponieważ także w niej znajdujemy "kawałki układanki, dokładające się do powstawania wypalenia". "Czyż nie jest znamienne, że w żadnym zawodzie tylu pracowników nie odchodzi na wcześniejszą emeryturę, ilu wśród nauczycieli - bo siły nie wystarczają do osiągnięcia wieku emerytalnego, bo nie dają rady? Czy struktury doprowadzające nauczycieli do wypalenia nie są tymi samymi, z których powodu cierpią nasze dzieci?" - zastanawia się często dialog nauczycieli z uczniami nie przebiega tak, jak powinien. Zbyt rzadko daje się dzieciom odczuć, że w rozmowach przyjmowana jest ich perspektywa i że zostają wysłuchane. Często relacja nauczyciel–uczeń naznaczona jest brakiem szacunku. Źródeł kłopotów w nauce automatycznie szuka się w uczniu, a nie w metodach nauczania, natomiast wciąż zaskakuje to, jak bardzo oceny zależą od nauczyciela. A zaczyna się od zmęczenia"Poczucie przeciążenia, napięcie i wyczerpanie. Podstawowe uczucie w codzienności naszych dzieci zabarwione jest koniecznością życia z tym, że nigdy tak naprawdę nie dadzą rady sprostać wszystkim wymaganiom. A to jeden z warunków wstępnych wypalenia" - tłumaczy w wieku dziecięcym i młodzieńczym stało się faktem. Samo zjawisko wypalenia nie jest nowością, wręcz przeciwnie - zdaje się nieodłącznym elementem ludzkiej egzystencji. Natomiast dla dzieci i młodzieży jest to diagnoza nowa. Na to zaburzenie cierpi od około trzech do pięciu procent wszystkich dzieci, głównie dziewczynki (dane pochodzą z książki "Wypalone dzieci"). Wiele wskazuje jednak na to, że granica wieku będzie się obniżać."Wypalenie staje się sprawą dla dziecięcego psychiatry najpóźniej wtedy, kiedy na jego podstawie wykształca się jawna depresja z wyczerpania. Ważne jest, zwłaszcza w przypadku objawów początkowych, które jeszcze nie zdążyły się w pełni rozwinąć, by jak najszybciej je dostrzec i przeprowadzić diagnostykę, a w razie konieczności wdrożyć odpowiednią terapię" - czytamy w zawalczyćCzy jako rodzice możemy zapobiec tej chorobie? Na pewno można próbować. Schulte-Markwort na ostatnich stronach swojej książki daje kilka wskazówek. Wśród nich są konkretne porady: "Zadbaj o relaks, o 'dobry stres', o radość z nauki. Walcz o swoje dzieci w szkole. Szukaj konstruktywnego dialogu z nauczycielami. Żądaj tego, co jest dla ciebie ważne. I nie wstydź się rozpoznać u dziecka oznak wypalenia. Zaufaj swojej wiedzy eksperckiej o własnym dziecku. Poszukaj we właściwym czasie profesjonalnej pomocy, czy to psychiatry, czy psychoterapeuty zajmującego się dziećmi i młodzieżą. I jeśli trzeba, podawaj swoje dziecko w odkrywaniu, jakie wymagania są rzeczywiście pomocne, co powinno znaleźć się w kalendarzu, a z czego należy zrezygnować. Twórz wyspy wspólnych zainteresowań. Okazuj troskę - bez zapominania o sobie i pozostałych członkach rodziny".***"Wypalone dzieci. O presji osiągnięć i pogoni za sukcesem": książka została opublikowana nakładem Wydawnictwa Dobra Literatura, oparta jest na analizie konkretnych przypadków – pacjentów autora książka, jest nie tylko cennym źródłem wiedzy, ale może również przyspieszyć stawianie prawidłowej diagnozy oraz usprawnić proces niesienia pomocy dzieciom. Przeczytaj pozostałe teksty z Piątki >>To może cię również zainteresować: 1 dziecko na 10 ma myśli samobójcze. Ale większość nieletnich samobójców nie chce umrzeć - szuka pomocy i jej nie znajdujeProblemy psychiczne polskich uczniów - nawet co piąty nastolatek może mieć depresję. Winna jest szkoła?

Agresja w szkole: rozmowa. Żeby móc podjąć jakiekolwiek działania, przeciwdziałające agresji w szkole, która jest przejawiana wobec naszego dziecka, potrzebna jest rozmowa. Tylko dzięki niej możemy uzyskać informację, że coś złego się dzieje. Dziecko może być na tyle zastraszone, że samo będzie się bało cokolwiek powiedzieć.

Co roku w polskich szkołach dochodzi do około 100 tys. wypadków, w których poszkodowani są uczniowie. Oczywiście idealnie byłoby, gdyby nigdy nic się nie zdarzyło, ale wszystkiego nie można przewidzieć. Dlatego lepiej dmuchać na zimne i wcześniej zadbać o to, by ograniczyć negatywne skutki nieszczęśliwego wypadku w szkole. Za następstwo nieszczęśliwego wypadku uważa się nagłe uszkodzenie ciała lub zakłócenie funkcjonowania organizmu wywołane przyczyną zewnętrzną powodujące trwały uszczerbek na zdrowiu lub śmierć. W przypadku ubezpieczenia uczniów chodzi o wypadek, do którego doszło w czasie pozostawania ucznia pod opieką szkoły - i to zarówno na terenie szkoły, jak i np. podczas wycieczki czy wyjazdu na zieloną szkołę. Najczęściej uczniowie są ubezpieczeni w ramach tzw. ubezpieczenia grupowego NNW, czyli następstw nieszczęśliwych wypadków. Nie wszyscy jednak wiedzą, że takie ubezpieczenie nie jest obowiązkowe i zależy od woli rodziców. Jeśli rodzice na nie się zgadzają, wówczas szkoła zawiera umowę z wybraną firmą ubezpieczeniową. Niska składka - niskie odszkodowanie Warunki i zakres ubezpieczenia, które wykupuje szkoła, zależą od ustaleń pomiędzy nią i ubezpieczycielem. Natomiast wysokość odszkodowania jest uzależniona od stopnia trwałego uszczerbku na zdrowiu oraz sumy ubezpieczenia. Niestety, przeważnie składka ubezpieczeniowa jest niewysoka, żeby jak najwięcej rodziców mogło ją opłacić, a to przekłada się na niską sumę ubezpieczenia oraz wysokość odszkodowania, gdy dojdzie do wypadku w szkole. Dzieci, których rodzice są w trudnej sytuacji materialnej, czasami nie muszą opłacać składki, bo przy ubezpieczeniu grupowym firmy fundują zwykle dla najbiedniejszych uczniów (np. 5 proc.) darmowe ubezpieczenia. Przeważnie ubezpieczenie obejmuje okres od 1 września jednego roku do początku września następnego. W dobrych umowach dzieci i młodzież są pod ochroną przez całą dobę, niezależnie od tego, gdzie akurat się znajdują - w szkole, na lekcjach, na boisku czy na podwórku albo na wakacjach. Ale może się zdarzyć (zwłaszcza gdy składka jest bardzo niska), że ochrona została ograniczona do czasu, w którym uczeń jest w szkole na lekcjach. Dlatego jeśli dziecko chodzi na dodatkowe zajęcia, np. do domu kultury, klubu, powinniśmy się dowiedzieć, czy te instytucje mają podpisaną umowę NNW i na jakich warunkach, a jeśli nie, to warto dodatkowo ubezpieczyć swoją pociechę. Co musi szkoła? Gdy dojdzie do wypadku, szkoła powinna przede wszystkim wezwać lekarza, a w miarę możliwości udzielić także pierwszej pomocy. Ponadto o każdym wypadku dyrektor szkoły lub upoważniony przez niego pracownik musi powiadomić rodziców oraz organ prowadzący szkołę (np. gminę). Miejsce nieszczęśliwego zdarzenia powinno zostać natychmiast zabezpieczone, a powołany przez dyrektora zespół powypadkowy ma obowiązek sporządzenia protokołu powypadkowego (bez niego zwykle nie ma możliwości dochodzenia odszkodowania). Poszkodowany uczeń (lub jego rodzice, jeśli jest niepełnoletni) powinien się z nim zapoznać, a jeśli ma zastrzeżenia do ustaleń, w ciągu 7 dni od daty jego otrzymania może je zgłosić przewodniczącemu zespołu powypadkowego (ustnie lub pisemnie) - np. jeśli uważa, że nie zostały uwzględnione wszystkie dowody niezbędne do ustalenia stanu faktycznego. Zastrzeżenia rozpatruje organ prowadzący szkołę. Może on zlecić dotychczasowemu zespołowi przeprowadzenie określonych czynności, a także powołać nowy zespół. Co powinni sprawdzić rodzice? Rodzice przede wszystkim powinni sprawdzić, w jakiej firmie ubezpieczeniowej uczniowie są ubezpieczeni i jaki jest zakres tej ochrony. Szkoła na ogół pomaga w zgłoszeniu szkody i złożeniu wniosku, ale problem polega na tym, że często uszkodzenia ciała dziecka są poważne, natomiast odszkodowania niewysokie - np. 6 tys. zł w przypadku 100 proc. uszczerbku na zdrowiu, gdy dziecko po wypadku jest "rośliną". Często też niektóre rodzaje urazów są wyłączone z ubezpieczenia, np. są odszkodowania za zwichnięcia, złamania, poparzenia, a nie ma za uszkodzenia organów wewnętrznych. Sprawdź polisę- Przeczytaj umowę. - Sprawdź kwotę maksymalnego odszkodowania. - Sprawdź, czy odszkodowanie jest wypłacane za konkretny uraz czy za każdy procent uszczerbku na zdrowiu. - Dowiedz się, jaki jest zakres ubezpieczenia - czy obejmuje tylko wypadki na terenie szkoły, czy także poza nią. Poszkodowanemu uczniowi przysługuje:- jednorazowe odszkodowanie, czyli określona kwota pieniędzy na wydatki związane z wypadkiem; - renta, gdy uczeń utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki na przyszłość; - zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę. Nie tylko odszkodowanie Bywa i tak, że nawet maksymalne odszkodowanie z podstawowego ubezpieczenia nie wystarcza na leczenie i rehabilitację. Jeśli do nieszczęścia doszło z winy szkoły, poszkodowany uczeń może domagać się także zadośćuczynienia, odszkodowania i renty na podstawie przepisów kodeksu cywilnego. Szkoła ponosi odpowiedzialność za wypadek, jeżeli nie dopełniła swoich obowiązków, czyli nie dopilnowała uczniów albo nie zapewniła im dostatecznej opieki. Jej odpowiedzialność nie kończy się z chwilą zakończenia lekcji, ale rozciąga się na przerwy czy pozalekcyjne zajęcia dodatkowe. Uczeń, który na terenie szkoły doznał urazu, np. złamał rękę, poniósł szkodę i może domagać się jej naprawienia, żądając stosownego odszkodowania z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej. Oprócz odszkodowania poszkodowany może liczyć na zadośćuczynienie, a czasem i na rentę wyrównawczą. Pozew do sądu cywilnego może złożyć uczeń albo jego rodzice. Powództwo należy złożyć przeciwko organowi prowadzącemu szkołę czy placówkę, w której doszło do wypadku. Dowiedz się, jak zgłosić wypadek dziecka - Jeśli dojdzie do wypadku w szkole albo w drodze do i ze szkoły, należy o nim powiadomić nauczyciela wychowawcę, pielęgniarkę szkolną oraz dyrektora szkoły. Sekretarz szkoły wpisuje zdarzenie do Rejestru wypadków uczniów. - Natychmiast zgłosić się z dzieckiem do lekarza i zastosować się do jego zaleceń. - Rodzice ucznia powinni gromadzić dokumentację lekarską dotyczącą przebiegu leczenia i innych skutków wypadku. - Wniosek o odszkodowanie i informacje o wymaganych przez ubezpieczyciela dokumentach rodzice mogą otrzymać w sekretariacie szkoły. - Wypełniony druk zgłoszenia szkody wraz z dokumentacją lekarską należy złożyć w szkole, żeby potwierdzić opłacanie składki ubezpieczeniowej i prawo do odszkodowania. - Podpisane przez dyrektora szkoły dokumenty rodzice (opiekunowie dziecka) wysyłają lub składają osobiście w firmie ubezpieczeniowej. Co roku w polskich szkołach dochodzi do około 100 tys. wypadków, w których poszkodowani są uczniowie. Oczywiście idealnie byłoby, gdyby nigdy nic się nie zdarzyło, ale wszystkiego nie można przewidzieć. Dlatego lepiej dmuchać na zimne i wcześniej zadbać o to, by ograniczyć negatywne skutki nieszczęśliwego wypadku w szkole. Za następstwo nieszczęśliwego wypadku uważa się nagłe uszkodzenie ciała lub zakłócenie funkcjonowania organizmu wywołane przyczyną zewnętrzną powodujące trwały uszczerbek na zdrowiu lub śmierć. W przypadku ubezpieczenia uczniów chodzi o wypadek, do którego doszło w czasie pozostawania ucznia pod opieką szkoły - i to zarówno na terenie szkoły, jak i np. podczas wycieczki czy wyjazdu na zieloną szkołę. Najczęściej uczniowie są ubezpieczeni w ramach tzw. ubezpieczenia grupowego NNW, czyli następstw nieszczęśliwych wypadków. Nie wszyscy jednak wiedzą, że takie ubezpieczenie nie jest obowiązkowe i zależy od woli rodziców. Jeśli rodzice na nie się zgadzają, wówczas szkoła zawiera umowę z wybraną firmą ubezpieczeniową. Niska składka - niskie odszkodowanie Warunki i zakres ubezpieczenia, które wykupuje szkoła, zależą od ustaleń pomiędzy nią i ubezpieczycielem. Natomiast wysokość odszkodowania jest uzależniona od stopnia trwałego uszczerbku na zdrowiu oraz sumy ubezpieczenia. Niestety, przeważnie składka ubezpieczeniowa jest niewysoka, żeby jak najwięcej rodziców mogło ją opłacić, a to przekłada się na niską sumę ubezpieczenia oraz wysokość odszkodowania, gdy dojdzie do wypadku w szkole. Dzieci, których rodzice są w trudnej sytuacji materialnej, czasami nie muszą opłacać składki, bo przy ubezpieczeniu grupowym firmy fundują zwykle dla najbiedniejszych uczniów (np. 5 proc.) darmowe ubezpieczenia. Przeważnie ubezpieczenie obejmuje okres od 1 września jednego roku do początku września następnego. W dobrych umowach dzieci i młodzież są pod ochroną przez całą dobę, niezależnie od tego, gdzie akurat się znajdują - w szkole, na lekcjach, na boisku czy na podwórku albo na wakacjach. Ale może się zdarzyć (zwłaszcza gdy składka jest bardzo niska), że ochrona została ograniczona do czasu, w którym uczeń jest w szkole na lekcjach. Dlatego jeśli dziecko chodzi na dodatkowe zajęcia, np. do domu kultury, klubu, powinniśmy się dowiedzieć, czy te instytucje mają podpisaną umowę NNW i na jakich warunkach, a jeśli nie, to warto dodatkowo ubezpieczyć swoją pociechę. Co musi szkoła? Gdy dojdzie do wypadku, szkoła powinna przede wszystkim wezwać lekarza, a w miarę możliwości udzielić także pierwszej pomocy. Ponadto o każdym wypadku dyrektor szkoły lub upoważniony przez niego pracownik musi powiadomić rodziców oraz organ prowadzący szkołę (np. gminę). Miejsce nieszczęśliwego zdarzenia powinno zostać natychmiast zabezpieczone, a powołany przez dyrektora zespół powypadkowy ma obowiązek sporządzenia protokołu powypadkowego (bez niego zwykle nie ma możliwości dochodzenia odszkodowania). Poszkodowany uczeń (lub jego rodzice, jeśli jest niepełnoletni) powinien się z nim zapoznać, a jeśli ma zastrzeżenia do ustaleń, w ciągu 7 dni od daty jego otrzymania może je zgłosić przewodniczącemu zespołu powypadkowego (ustnie lub pisemnie) - np. jeśli uważa, że nie zostały uwzględnione wszystkie dowody niezbędne do ustalenia stanu faktycznego. Zastrzeżenia rozpatruje organ prowadzący szkołę. Może on zlecić dotychczasowemu zespołowi przeprowadzenie określonych czynności, a także powołać nowy zespół. Co powinni sprawdzić rodzice? Rodzice przede wszystkim powinni sprawdzić, w jakiej firmie ubezpieczeniowej uczniowie są ubezpieczeni i jaki jest zakres tej ochrony. Szkoła na ogół pomaga w zgłoszeniu szkody i złożeniu wniosku, ale problem polega na tym, że często uszkodzenia ciała dziecka są poważne, natomiast odszkodowania niewysokie - np. 6 tys. zł w przypadku 100 proc. uszczerbku na zdrowiu, gdy dziecko po wypadku jest "rośliną". Często też niektóre rodzaje urazów są wyłączone z ubezpieczenia, np. są odszkodowania za zwichnięcia, złamania, poparzenia, a nie ma za uszkodzenia organów wewnętrznych. Sprawdź polisę- Przeczytaj umowę. - Sprawdź kwotę maksymalnego odszkodowania. - Sprawdź, czy odszkodowanie jest wypłacane za konkretny uraz czy za każdy procent uszczerbku na zdrowiu. - Dowiedz się, jaki jest zakres ubezpieczenia - czy obejmuje tylko wypadki na terenie szkoły, czy także poza nią. Poszkodowanemu uczniowi przysługuje:- jednorazowe odszkodowanie, czyli określona kwota pieniędzy na wydatki związane z wypadkiem; - renta, gdy uczeń utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki na przyszłość; - zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę. Nie tylko odszkodowanie Bywa i tak, że nawet maksymalne odszkodowanie z podstawowego ubezpieczenia nie wystarcza na leczenie i rehabilitację. Jeśli do nieszczęścia doszło z winy szkoły, poszkodowany uczeń może domagać się także zadośćuczynienia, odszkodowania i renty na podstawie przepisów kodeksu cywilnego. Szkoła ponosi odpowiedzialność za wypadek, jeżeli nie dopełniła swoich obowiązków, czyli nie dopilnowała uczniów albo nie zapewniła im dostatecznej opieki. Jej odpowiedzialność nie kończy się z chwilą zakończenia lekcji, ale rozciąga się na przerwy czy pozalekcyjne zajęcia dodatkowe. Uczeń, który na terenie szkoły doznał urazu, np. złamał rękę, poniósł szkodę i może domagać się jej naprawienia, żądając stosownego odszkodowania z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej. Oprócz odszkodowania poszkodowany może liczyć na zadośćuczynienie, a czasem i na rentę wyrównawczą. Pozew do sądu cywilnego może złożyć uczeń albo jego rodzice. Powództwo należy złożyć przeciwko organowi prowadzącemu szkołę czy placówkę, w której doszło do wypadku. Dowiedz się, jak zgłosić wypadek dziecka- Jeśli dojdzie do wypadku w szkole albo w drodze do i ze szkoły, należy o nim powiadomić nauczyciela wychowawcę, pielęgniarkę szkolną oraz dyrektora szkoły. Sekretarz szkoły wpisuje zdarzenie do Rejestru wypadków uczniów. - Natychmiast zgłosić się z dzieckiem do lekarza i zastosować się do jego zaleceń. - Rodzice ucznia powinni gromadzić dokumentację lekarską dotyczącą przebiegu leczenia i innych skutków wypadku. - Wniosek o odszkodowanie i informacje o wymaganych przez ubezpieczyciela dokumentach rodzice mogą otrzymać w sekretariacie szkoły. - Wypełniony druk zgłoszenia szkody wraz z dokumentacją lekarską należy złożyć w szkole, żeby potwierdzić opłacanie składki ubezpieczeniowej i prawo do odszkodowania. - Podpisane przez dyrektora szkoły dokumenty rodzice (opiekunowie dziecka) wysyłają lub składają osobiście w firmie ubezpieczeniowej.

Nie popełnia przestępstwa określonego w § 1, kto zaniechał zawiadomienia, mając dostateczną podstawę do przypuszczenia, że wymieniony w § 1 organ wie o przygotowywanym, usiłowanym lub dokonanym czynie zabronionym; nie popełnia przestępstwa również ten, kto zapobiegł popełnieniu przygotowywanego lub usiłowanego czynu zabronionego określonego w § 1. Dziecko z zaburzeniami integracji sensorycznej w szkole może być postrzegane jako nieposłuszne, a nawet niewychowane. Natomiast zachowanie, jakie prezentuje, nie wynika z jego złośliwości, lecz z tego jak odbiera świat. Dziecko takie potrzebuje indywidualnego podejścia, szczególnie w miejscu takim jak szkoła, które jest pełne różnorodnych impulsów utrudniających mu utrzymanie koncentracji. Szacunkowo od 10 do 15% dzieci dotkniętych jest zaburzeniami SI. Jego lekkie formy zazwyczaj nie są powodem, by dziecko uczęszczało do szkoły specjalnej. Jednak, ze względu na nieco inne potrzeby edukacyjne, nauczyciel powinien zapewnić mu optymalne warunki do nauki i rozwoju. Jak wesprzeć dziecko z zaburzeniami integracji sensorycznej w szkole? Jaka forma pomocy jest skuteczna? Odpowiadamy w poniższym artykule. Dziecko z zaburzeniami integracji sensorycznej w szkole – jak odbiera świat? Dziecko z zaburzeniami integracji sensorycznej w szkole – nadwrażliwość, podwrażliwość, poszukiwanie wrażeń Dziecko z zaburzeniami integracji sensorycznej w szkole – dobór właściwego miejsca w klasie Jak poprawić funkcjonowanie dziecka z zaburzeniami integracji sensorycznej w szkole? Jak pracować z dzieckiem z zaburzeniami SI w szkole? Dziecko z zaburzeniami integracji sensorycznej w szkole – jak odbiera świat? Dziecko z zaburzeniami integracji sensorycznej w szkole może prezentować pełen wachlarz zachowań, które nie są zrozumiałe dla jego rówieśników. Często jest zbyt wycofane i stroni od wszelkiej aktywności fizycznej lub wręcz odwrotnie – jest nadmiernie pobudzone. To jak odbiera bodźce, które go otaczają, wpływa na relacje i kontakty z innymi dziećmi. Zaburzenia, którymi jest dotknięte, mimo woli utrudniają mu koncentrację, a nauka staje się dla niego i jego nauczyciela wyzwaniem. Lecz to, jak dziecko odbiera świat, jest dla niego normą, w której próbuje się odnaleźć i funkcjonować. By pomóc dziecku z problemami sensorycznymi, które często nie są jeszcze zdiagnozowane, nauczyciel powinien umieć je rozpoznać i zrozumieć mechanizmy ich działania. Dziecko z zaburzeniami integracji sensorycznej w szkole – nadwrażliwość, podwrażliwość, poszukiwanie wrażeń Dziecko z zaburzeniami integracji sensorycznej w szkole zachowuje się adekwatnie do sposobu, w jaki przetwarza docierające do niego bodźce. Proces ten przebiega niewłaściwie – zarówno w odbiorze, jak i interpretacji danej informacji. Często prowadzi to do niemożności poradzenia sobie z sytuacją szkolną i ogromem danych, które napływają do mózgu. Efektem tego jest frustracja i problemy emocjonalne, problemy z uwagą i pamięcią, które w znaczny sposób utrudniają prowadzenie zajęć nauczycielowi. Jednymi z najczęstszych zaburzeń SI, które przejawiają uczniowie, jest nadwrażliwość, podwrażliwość i poszukiwanie wrażeń. Nadwrażliwość oznacza zbyt silną reakcję na bodźce, które docierają do dziecka, przez co dziecko odbiera je niezwykle intensywnie. W konsekwencji dziecko ma utrudnione prawidłowe funkcjonowanie na zajęciach. Nadwrażliwość przejawia się np. nieumiejętnością skupienia się na wykonywanym zadaniu, zasłanianiem oczu i uszu, lękiem przed zabawami na placu zabaw, przesadnym reagowaniem na dotyk innej osoby. Podwrażliwość to nie zauważanie delikatnych bodźców. Układ nerwowy dziecka reaguje na nie tylko wtedy, gdy są w dużej ilości lub o dużej sile. Uczeń dotknięty podwrażliwością nie zauważy, że jest skaleczony czy brudny. Nie poczuje nawet, że ktoś go popchnął czy szturchnął. Nie potrafi się dłużej skoncentrować na wykonywanej czynności. Poszukiwanie wrażeń przejawia się dużymi potrzebami dziecka dotyczącymi bodźców. 'Zblokowany’ układ nerwowy poszukuje stanu równowagi – bodźce muszą być intensywne (dla innych dzieci są one odbierane jako zbyt intensywne). Dziecko może potrzebować dużo ruchu, albo poczucia mocnego dotyku. Aby pomóc dziecku z potrzebą wrażeń i bodźców, nauczyciel może zadbać o zwiększenie ilości ruchu, dziecko może też zająć czymś dłonie, np. tzw. 'gniotkiem’. Dziecko z zaburzeniami integracji sensorycznej w szkole często wykazuje opóźnienie w nauce, może również przejawiać nieporadność fizyczną. Dodatkowo pojawiające się problemy emocjonalne i społeczne wpływają na niską samoocenę i poczucie własnej wartości ucznia. Dziecko z zaburzeniami integracji sensorycznej w szkole – dobór właściwego miejsca w klasie Aby dziecku z zaburzeniami integracji sensorycznej ułatwić uczestnictwo w zajęciach, należy zapewnić mu optymalne miejsce w klasie. Oto kilka wskazówek: Gdy dziecko łatwo rozprasza się wzrokowo, lepiej będzie funkcjonowało, zajmując miejsce blisko nauczyciela z przodu klasy. Z kolei, jeśli uczeń łatwo rozprasza się z powodu dźwięków, to siedząc z przodu, może odwracać się do tyłu sali. Gdy dziecko jest wrażliwe słuchowo, nie zaleca się siedzenia obok źródeł dźwięku, np. drzwi, poprzez które dobiega hałas z korytarza. Dziecko wrażliwe wzrokowo nie powinno siedzieć blisko okna. Dziecko musi dobrze czuć się w krześle, na którym siedzi. Dlatego należy zadbać o jego jak najlepsze dopasowanie. Pełne stopy dziecka muszą opierać się na podłodze, a łokcie na biurku. W przypadku, gdy krzesło jest zbyt wysokie, konieczna jest podstawka pod nogi. Dziecko z zaburzeniami SI może potrzebować więcej ruchu, by się skupić. Dobrym rozwiązaniem jest dmuchana poduszka sensoryczna, na której uczeń może się poruszać, nie przeszkadzając innym dzieciom. Jak poprawić funkcjonowanie dziecka z zaburzeniami integracji sensorycznej w szkole? Dla dziecka z zaburzeniami integracji sensorycznej w szkole mają znaczenie rzeczy, które dla pozostałych dzieci mogą być subiektywnie obojętne. Jednak zastosowanie pewnych reguł, może okazać się korzystne dla całej grupy. Jarzeniówki, które często stosowane są do oświetlenia sal, powinny zostać wyeliminowane, ponieważ dostarczają bodźców drażniących zarówno wzrokowo, jak i słuchowo. Gdy nie ma możliwości zrezygnowania z nich, dziecko powinno nosić lekko przyciemnione okulary. Zalecane jest stosowanie krótkich przerw w czasie zajęć na ruch, np. marsz w miejscu, rytmiczne poskakanie. Rozwiązanie to sprawdza się idealnie dla wszystkich dzieci będących na lekcji. W klasach młodszych warto zorganizować kącik sensoryczny, np. z pufą sensoryczną, mini trampoliną. Gdy dziecko potrzebuje dla utrzymania uwagi bodźców smakowych, dobrym rozwiązaniem jest pozwolenie mu na possanie kwaśnych słodyczy. Dziecko, które jest zbyt pobudzone na skutek dźwięków, zapachów, ruchu na stołówce, czy podczas zgromadzeń mających miejsce w szkole, należy zwolnić z obowiązku przebywania tam, a posiłek powinno jeść poza stołówką. Uczeń wrażliwy słuchowo może nosić słuchawki specjalistyczne, podczas przerw jak i lekcji jeśli jest taka możliwość. Dziecko, które potrzebuje dodatkowych bodźców do utrzymania uwagi, może (w zależności od jego potrzeb) żuć gumę, ściskać małą piłeczkę czy gniotka. Dziecko z zaburzeniami integracji sensorycznej źle reaguje na zmiany, gdyż przez nie staje się bardziej pobudliwe i niespokojne. Warto informować grupę wcześniej o wszelkich zmianach w dziennym programie zajęć. Z dzieckiem, które ma problemy sensoryczne, należy rozmawiać o tym, co mu przeszkadza, a co mu pomaga w czasie lekcji, czy na przerwie. Część dzieci potrafi samodzielnie określić swoje potrzeby i oczekiwania oraz podać gotowe rozwiązania, które ułatwiają pracę całej grupy. Jak pracować z dzieckiem z zaburzeniami SI w szkole? Praca z dzieckiem z zaburzeniami SI w szkole wymaga od nauczyciela kierowania się zasadami, które powinny obejmować całą grupę dzieci. Uczeń, który czuje się ważny i rozumiany, chętniej pracuje i uczestniczy w lekcji, niezależnie od tego, czy wykazuje problemy sensoryczne, czy też nie. Osoba prowadząca zajęcia musi wiedzieć, czy dziecko jej słucha i rozumie, co w danej chwili do niego mówi. Należy pamiętać o podejmowaniu działań, dzięki którym wydłuża się uwaga dziecka i jego skupienie. Dla nauczyciela często podstawą pracy jest cierpliwość, jak i okazywanie wsparcia, kiedy u dziecka pojawiają się trudności z uczeniem się prezentowanego materiału. W sytuacji, gdy dziecko nie radzi sobie z realizacją zadania, powinno rozłożyć się je na proste, mniejsze czynniki. Pozwoli to uczniowi opanować konkretną umiejętność w swoim tempie. Ponadto program, który przygotowany jest dla dziecka, musi być właściwie dobrany do jego potrzeb, a jego cele realne i możliwe do osiągnięcia. Przeczytaj też: 💙 Badanie WES 💙Badania na autyzm 💙Badania na padaczkę cFir.

cop6i4eac5.pages.dev/1

cop6i4eac5.pages.dev/69

cop6i4eac5.pages.dev/45

cop6i4eac5.pages.dev/66

cop6i4eac5.pages.dev/56

cop6i4eac5.pages.dev/32

cop6i4eac5.pages.dev/16

cop6i4eac5.pages.dev/63

niedopilnowanie dziecka w szkole